TEST: Canon EOS 2000D. Postęp niejedno ma imię.

     Nowsze, znaczy lepsze. Z takim nastawieniem przystąpiłem do testu następcy Canona 1300D, którego już kiedyś miałem na warsztacie. Tamten aparat nie wypadł jakoś rewelacyjnie, ale jak na taniusieńką lustrzankę wcale nieźle. "Teraz go ulepszyli, więc sprawdzę co i jak bardzo." – no, zobaczymy!

     EOSa 1300D testowałem dokładnie dwa lata temu, też w wakacje. I także do towarzystwa wybrałem mu superzooma, Tamrona 16-300 mm (tu jego test). Analogicznie, do Canona 2000D wziąłem Sigmę 18-300 mm, którą widzicie na zdjęciu w nagłówku artykułu. I ją także zamierzałem przetestować, bo zainteresowanie takimi szkłami od zawsze jest wysokie. Jednak gdy obejrzałem wykonane nią zdjęcia uznałem, że nie warto zużywać w tym celu klawiatury. Naprawdę nie warto.

     Tyle o Sigmie, która jednak nie pozostanie wyłącznie eksponatem na zdjęciach samego aparatu. W artykule zobaczycie wykonane nią zdjęcia, przy których jakość tworzonego przez obiektyw obrazu nie była kwestią szczególnie istotną.

     Wracam do EOSa. Canon 1300D był najtańszą lustrzanką w linii, ale taką nie jest EOS 2000D. Równocześnie z nim Canon pokazał model pozycjonowany jeszcze niżej, EOSa 4000D. O ile testowany tu 2000D można nazwać wersją rozwojową EOSa 1300D, to 4000D jest, mówiąc wprost, uwstecznieniem. Usunięto gniazdo wężyka spustowego, "gorący" styk na stopce flesza (!), korekcję dioptryczną okularu wizjera i definiowalny przycisk obok spustu migawki. Do tego zastosowano plastikowe mocowanie obiektywu oraz prymitywniejszy ekran o parametrach jakich nawet najstarsi fotografowie nie pamiętają: 230 tys. pikseli i kąt oglądania obrazu 130 stopni. Wszystko dla taniości! I co? I nic. Canon 4000D kosztuje ok. 1300 zł, czyli dokładnie tyle samo co 1300D. I tyle w kwestii ewentualnych pytań "czy warto kupić EOSa 4000D?".

     A dlaczego Canona 2000D mogę nazywać wersją rozwojową, czy wręcz ulepszonym 1300D? Po pierwsze ze względu na wyższą cenę – za aparat trzeba obecnie zapłacić prawie 1600 złotych. A na poważnie, powody są, choć do ich policzenia spokojnie wystarczą palce jednej dłoni. Zwłaszcza, że znajdzie się też "ulepszenie ujemne", czyli – tak jak i w 4000D – gorąca stopka bez gorącej stopki. Nie kojarzę żadnej lustrzanki nowszej od Zenita TTL, której stopka flesza pozbawiona jest centralnego, "gorącego" styku. Spokojnie, do pełnej współpracy z lampami dedykowanymi wystarczą cztery pozostałe kontakty, jednak żadnego uniwersalnego flesza nie możemy użyć.

Akumulator ma w pełni wystarczająca wydajność. Karta pamięci
ma swoje miejsce pod tą samą klapką - normalka. Korpus aparatu
jest zewnętrznie identyczny z 1300D, więc nie dziwi, że i tu
klasyczna stopka statywowa standardu 200PL sięga na styk
do wspomnianej klapki. Na styk, ale pozwala ją otworzyć. 

     Natomiast ulepszenie dodatnie jest w zasadzie tylko jedno: matryca. Bo o ile EOSy 1300D i 4000D używają prehistorycznego przetwornika APS-C 18 Mpx, o tyle w 2000D zastosowano znacznie bardziej współczesny 24 Mpx. Niestety skąpiąc mu jednej bardzo istotnej cechy: autofokusa Dual Pixel. Dlatego w trybie Live View autofokus "nie działa". Bo nie wiem jak inaczej można nazwać sprawność gorszą niż w jakimkolwiek, nawet 10-letnim kompakcie? Nie chodzi wyłącznie o ślamazarność tego kontrastowego autofokusa, ale też o często zdarzającą się nieumiejętność zogniskowania obiektywu na oczywistym motywie albo potwierdzanie ostrości podczas w momencie gdy ona jest daleka od prawidłowej. Póki jeszcze pracujemy jasną stałką, da się wytrzymać, zaciskając przy tym zęby. Ale już ciemny zoom wymaga nadludzkiej wręcz cierpliwości.

     Autofokus "fazowy" pracuje przyzwoicie. Do trybu One-shot zupełnie nie mam zastrzeżeń, a AI Servo działa zupełnie zadowalająco, w każdym razie jeśli obiektyw jest w miarę jasny. Ciemny zoom, szybko poruszający się obiekt i zdjęcia seryjne 3 klatki/s nie są tym, co Canon 2000D lubi najbardziej. Oczywiście nie podobają mi się parametry katalogowe tego autofokusa, czyli zaledwie 9 wąsko rozłożonych pól, z których tylko centralne jest polem krzyżowym. Tak, to też po staremu, czyli jak w EOSie 1300D.

Zdjęcie wykonałem kadrując przez wizjer tak, by boczne oraz
dolne krawędzie kadru przylegały do ramek obrazków.
Gotowe zdjęcie obejmuje wyraźnie więcej. 

     Niejako przy okazji: celownik ma identyczną jak w EOSie 1300D budowę. Nie jest więc zbyt jasny, ale co gorsza mocno obcina kadr przyszłego zdjęcia. Oficjalnie widać w nim po 95% klatki w pionie i w poziomie, czyli 90% jej powierzchni, ale wydaje mi się, że mniej. Znaczy wydawało mi się podczas testu, bo później zmierzyłem co trzeba i wyszło, że dane katalogowe nie kłamią. Jednak co wizjer obcina, to obcina – sami oceńcie.

     Serie zdjęć mogą być długie wyłącznie w przypadku JPEGów. Test przerwałem po 20-sekundowej serii, bo uznałem że nie ma co więcej męczyć EOSa. Natomiast gdy strzelamy RAWy nie liczmy na więcej niż 10 zdjęć. Oczywiście aparat nie zamrze, ale zwolni do około jednej klatki na sekundę. W sumie, znając lustrzanki Canona, podobnych wyników można się było spodziewać.

Zielenie przeważnie były oddawane bardzo ładnie i soczyście, ale raz na
jakiś czas zdarzało im się płowieć lub nieco się ochładzać. Tak jak tu.

     Coś jeszcze z nowości na plus? Symbolicznie mniejszy ciężar, ale i tak nie rekordowo niski: gotowy do pracy aparat, czyli wyposażony w pasek, akumulator i kartę pamięci waży ciut ponad pół kilograma. Akumulator nie robił mi już takich numerów jak w teście EOSa 1300D i nie przeskakiwał z pozycji "dwie kreski" od razu na "zero". Czyli coś tam poprawili. Ale akumulator to ten sam LP-E10, spokojnie wystarczający na obiecywane przez producenta 500 zdjęć. A nawet więcej. No, chyba że dużo korzystamy z Live View, wówczas oczywiście mniej. Lepiej działa też automatyczny balans bieli w opcji AWB-W, czyli zachowywania czystych bieli. U poprzednika przy świetle żarowym pracował on dość nieobliczalnie, a w 2000D w niemal wszystkich wypadkach całkiem ładnie usuwa ciepły zafarb. Ale tylko przy klasycznych żarówkach, bo już te energooszczędne nadal powodują powstanie ciepło-zielonej dominanty. Tak czy inaczej, jeśli kupicie ten aparat, od razu przełączcie się na tryb AWB-W. Oczywiście jeśli korzystacie z automatycznego balansu bieli.

Przy tym zdjęciu nieopatrznie pominąłem korekcję
ekspozycji na minus, więc musiałem sporo pojeździć
 suwaczkami firmowej wywoływarki RAWów DPP.

     Mam też wrażenie, że poprawiono algorytmy pomiaru światła. Podczas testu zdarzało mi się znacznie mniej, niż w przypadku EOSa 1300D, sytuacji gdy musiałem użyć korekcji ekspozycji. I nie było konieczności stosowania korekcji nielogicznej, np. na plus przy ciemnych motywach.

     Jednak ogólnie rzecz biorąc EOS 2000D lubi naświetlać dość obficie. Wiele innych cyfrówek precyzyjnie dosuwa garb histogramu do lewej ściany, a prawa jak wyjdzie tak wyjdzie. Tu mamy do czynienia raczej z filozofią ETTR (Exposure To The Right), czyli dosuwaniem garbu do prawej. Tyle, że nie zawsze odbywa się to tak precyzyjnie jak należy i powstają – przyznaję, nieznaczne – przepalenia. Trochę to denerwujące, zwłaszcza że często jednocześnie mamy luz po lewej stronie histogramu. Ustawienie na co dzień stałej korekcji -1/3 EV nie jest w przypadku Canona 2000D głupim pomysłem. Pomysłem gdy ważne są przede wszystkim dobrej jakości JPEGi. Gdy korzystamy z RAWów firmowym programem DPP bez problemu korygujemy ewentualne, byle niezbyt istotne, błędy naświetlenia.

     Podczas fotografowania możemy wspomóc się funkcją rozjaśniania cieni obrazu Image Lighting Optimizer, ale nie jest ona zbyt skuteczna. Nie podoba mi się też działanie jej wersji obecnej w DPP. Tu znacznie lepsze efekty uzyskamy pracując suwaczkami korekcji ekspozycji (delikatnie) oraz jasnością cieni i wysokich świateł (bardziej zdecydowanie). Jasne, każdy bardziej zaawansowany fotograf wie co i jak. Jednak tego aparatu będą używali przede wszystkim ci początkujący lustrzankowcy. I to właśnie dla nich te podpowiedzi. Ciekawe, że w testowanym niedawno przeze mnie bezlusterkowym EOSie M50 że Image Lighting Optimizer działał skuteczniej.

     Może to kwestia procesora obrazu, bo bezlusterkowiec korzysta z modelu Digic 8, podczas gdy Canon 2000D z leciwego Digic 4+. To zresztą ten sam procesor co w EOSach 1300D i 4000D. Obie pozostałe typowo amatorskie lustrzanki Canona, czyli modele 200D i 800D używają Digic 7.

Kadr to testu szczegółowości obrazu
i poziomu szumów dla poszczególnych
czułości matrycy. Wycinki poniżej.

     W teście EOSa M50 narzekałem, że jego 24-megapikselowa matryca jedynie przy czułości ISO 100 gwarantuje najwyższą szczegółowość obrazu, a przy ISO 200 czasami zdarza się jej wypaść nieco gorzej. W takim razie starszy o kilka generacji procesor EOSa 2000D zupełnie nie powinien sobie radzić z 24 megapikselami. Teoretycznie, bo na zdjęciach wygląda to wręcz przeciwnie. Spadek szczegółowości następuje tam gdzie powinien wystąpić i w Canonie M50, czyli przy ISO 800. Czułości aż do ISO 400 włącznie bez obaw można używać na co dzień. Dalsze pogorszenie oddania szczegółów oraz szumy wzrastają dosyć powoli. Przy ISO 1600 zdecydowanie warto już rozważyć skorzystanie z RAWów. Istotny spadek jakości następuje przy ISO 3200, a jeszcze wyraźniejszy przy ISO 6400. Korzystania z tej czułości należy unikać, gdyż poza wspomnianymi aspektami znacznemu pogorszeniu ulega dynamika. Spadek nasycenia kolorów trochę też. W sumie efekty podobają mi się bardziej niż w przypadku działań EOSa M50.

     Lecz czy bardziej niż EOSa 1300D? "Czysta" rozdzielczość może i tak, ale wysokie czułości wcale nie wypadają lepiej. Tam ISO 3200, choć daleka od ideału, nadal wypadała jako tako. Tu już nie bardzo.

Kliknij by obejrzeć w pełnej rozdzielczości.

     Tyle o efektach zdjęciowych, jeszcze dwa słowa o ergonomii. Podoba mi się układ elementów sterujących z amatorskich Canonów, czyli "niemal wszystko pod prawą ręką". Lewej nie trzeba ruszać spod obiektywu, co bardzo lubię. Problemem przy fotografowaniu EOSem 2000D, podobnie jak i poprzednikiem, stają się płaskie, nie wystające z obudowy, a do tego dość liczne przyciski. Jakoś się do tego przyzwyczaiłem i zazwyczaj udawało mi się trafiać na ten potrzebny, ale o komforcie działania nie ma mowy. Definiowalnemu przyciskowi na górnej pokrywie przypisałem czułość matrycy, gdyż wówczas wybierana czułość cały czas wyświetlana jest w wizjerze. To w odróżnieniu od sytuacji gdy zmieniamy ją standardowo, czyli z użyciem górnego segmentu nawigatora.

     Reszta obsługi bez uwag. Zwłaszcza, że to prosty aparat, a jego docelowi użytkownicy z pewnością i tak poprzestaną na korzystaniu z najbardziej podstawowych funkcji. Te trochę mniej podstawowe znajdują się w Q Menu, działającym zgodnie z dobrą canonowską tradycją. Czyli: wciskamy Q i możemy zmieniać wartości funkcji wyświetlanych na ekranie w takiej samej formie jak podczas fotografowania.

     Nie podejrzewam, by fotografujący EOSem 2000D zaglądali głębiej. Ja oczywiście pozaglądałem tu i ówdzie i ze zdziwieniem odkryłem spore zasoby korekcji, czy też doboru barw w programach tematycznych. Bardzo rozsądnie wrzucono tu uproszczony wybór balansu bieli (Fotografowanie według oświetlenia) oraz bardziej wyrafinowane Fotografowanie z atmosferą J. Tu dodajemy jeden z kilku efektów: zmiękczenia, żywych kolorów itd. Szkoda tylko, że nazwy słabo przekładają się na efekty zdjęciowe. Słabo, a czasami niecelnie. Na przykład atmosfera Żywa albo Intensywna w programie zdjęć krajobrazowych nijak nie pomaga w usuwaniu zamglenia, a czasem wprowadza dziwne zafarby, np. fiolety. Rzecz jednak o tyle nieszkodliwa, że mało kto dotrze do tych trybów. 

    A gdzie dotrze prędzej? Na pewno do filmowania, bardzo skromnie skonfigurowanego. Rozdzielczość to maksymalnie Full HD, dobór ekspozycji tylko ręczny albo automatyka zaprogramowana, brak ciągłego autofokusa. O ekstrawagancjach w rodzaju płaskich profili barw możemy zapomnieć.

Lewe zdjęcie to automatyka czasu, prawe to program krajobrazowy. Usunięcie
zamglenia to oczywista korekta dokonana przez ten program.
Ale teraz spójrzcie na parę zdjęć poniżej.

Niby to samo, ale zdjęcia zamienione miejscami. Nie, wcale nie zamienione!
Tym razem to automatyka czasu poradziła sobie lepiej z podobnym motywem.
Fotografując EOSem 2000D trzeba być przygotowanym na takie niespodzianki.

     Już lepiej prezentuje się łączność Wi-Fi wspierana przez NFC. Po zainstalowaniu w smartfonie odpowiedniej aplikacji, możemy z jego pomocą zdalnie sterować aparatem (wyzwalanie migawki plus sterowanie skromnym zestawem funkcji) oraz przeglądać zdjęcia i filmy z karty aparatu. Możemy też zażyczyć sobie zapisania ich w telefonie. 

     Podrzucam jeszcze kilka zdjęć wykonanych podczas testu. Przy wszystkich użyłem wspomnianej na początku artykułu Sigmy C 18-300 mm f/3.5-6.3 DC OS HSM. 

Ogniskowa 300 mm, otwarta przysłona, czas 1/125 s, czułość ISO 100. 

Ogniskowa 142 mm, otwarta przysłona f/6.3, czas 1/125 s, czułość ISO 1600. 

Ogniskowa 269 mm, otwarta przysłona f/6.3, czas 1/1600 s, czułość ISO 800,
korekcja ekspozycji +0,67 EV. 

Ogniskowa 276 mm, otwarta przysłona f/6.3, czas 1/1000 s, czułość ISO 800,
korekcja ekspozycji +0,67 EV.

Ogniskowa 70 mm, otwarta przysłona f/5.6, czas 1/100 s, czułość ISO 100,
przycięte z dołu.

Ogniskowa 119 mm, otwarta przysłona f/5.6, czas 1/100 s, czułość ISO 100,
korekcja ekspozycji -0,67 EV. Najwyższe światła wyciągnięte RAWem.

     Warto więc myśleć o zakupie tej najnowszej z prostych lustrzanek Canona? Nie jestem o tym przekonany. Troszkę wyższa rozdzielczość obrazu, dopracowane algorytmy balansu bieli oraz pomiaru światła (mniej wachlowania korekcją ekspozycji), to jedyne zauważone plusy EOSa 2000D w porównaniu z 1300D. A za te ulepszenia zapłacić musimy około trzystu złotych więcej. Na dokładkę w 2000D nieco gorzej wypadają najwyższe czułości. Jeśli więc nie zależy nam na posiadaniu najnowszego modelu, spokojnie możemy kupować poprzednika. To już nie pierwszy przypadek w historii foto-nieobiektywnego bloga, gdy wnioskiem z testu jest zalecenie zainteresowania się starszym modelem.

Podoba mi się:

+ nieduża masa

+ skromne zapotrzebowanie na prąd

+ wygodny dostęp do podstawowych funkcji

Nie podoba mi się:

- marny AF w Live View

- nowsza matryca nie wnosząca nic dobrego

Zajrzyjcie też tu:
TEST: Canon EOS M50 – od czegoś trzeba zacząć
TEST: Canon EOS 200D – pomysł na maleństwo
TEST: Canon EF-S 10-18 mm f/4.5-5.6 IS STM – miła niespodzianka!
TEST: Nikon D3400. Lustrzanka na początek.
TEST: Sony α6500: się ulepszamy, się cenimy i…
TEST: Sigma 8-16 mm: stare, ale jare – rekordowo szerokie szkiełko APSC
TEST: Sigma 50-100 mm f/1.8: jasno – jaśniej – Sigma
TEST: Canon 1300D – lustrzanka bez zadęcia i zobowiązań
TEST: Tamron 16-300, czyli superzoom nie do pobicia
TEST: Canon EF-S 24 mm f/2,8 STM Słodki naleśnik
TEST: Canon EOS 760D Mały, lekki, sympatyczny
TEST: Tokina AT-X 11-20 PRO DX F2.8. Jasno i szeroko.
TEST: Nikon D7200. Niby nic takiego...
TEST: Sigma 18-35 mm f/1,8 DC HSM Więcej światła!? A po co?
TEST: Canon EOS 7D Mark II „Siódemka” po raz drugi…
TEST: Sony A6000 W oczekiwaniu na…