MOIM OKIEM: Optyka Micro 4/3 – jak nie walczyć ze sobą, a dzielić się tortem?

Olympusowski zoom 12-100 mm f/4. Wyjątkowa konstrukcja,
także ze względu na wysoką jakość tworzonego obrazu.
Źródło: Olympus

     W najbliższych blogowo-testowych planach mam kilka szkiełek Micro 4/3. Żeby się trochę przygotować, przejrzałem światowe zasoby optyki m4/3, szczególnie tej pełnoprawnej, czyli autofokusowej. Przejrzałem, zestawiłem sobie i mocno się dziwiłem. Byłem przekonany, że dwaj główni gracze, czyli Olympus i Panasonic, mocno konkurują ze sobą w tej dziedzinie. A okazuje się, że wręcz przeciwnie: idą rączka w rączkę.

      Niby znam ten system, niby orientuję się w jego aparatach i obiektywach, ale jakoś nigdy sobie nie „ułożyłem” listy szkieł i szkiełek. A teraz byłem zaskoczony jak bardzo obaj producenci starannie dobierają swoje cegiełki tak, by przypadkiem nie wejść w drogę konkurentowi. Okazuje się, że optyki powtarzającej się w linii Olympusa i Panasonica jest naprawdę niedużo.

Vario-Elmarit 12-60 mm - najpopularniejszy z serii trzech zoomów
Panasonica / Leiki o jasności f/2.8-4.
Źródło: Panasonic

     Oczywista, że podstawowe, ciemne „kitowe” zoomy w rodzaju 14-42 mm i 40-150 mm to pozycje obowiązkowe i tu trudno dziwić się dublowaniem. Ale gdy startujemy od 12 mm, to Olympus ma dziwnego, długiego, ciemnego i „filmowego” 12-50/3.5-6.3, a Panasonic zdecydował się na mikroskopijny 12-32/3.5-5.6. Do tego sparował go z niewiele większym, ciemnym 35-100 mm – nieobecnym w ofercie Olympusa. Standardowe zoomy f/2.8 wyglądają podobne: 12-40 mm Olympus i 12-35 mm Panasonic, ale długie to już inne bajki. Olympus pociągnął od 40 mm aż do 150 mm, a Panasonic zachwyca malutkim 35-100 mm. Gdybym wchodził w system Micro 4/3 pewnie kupiłbym oba. 

      Zoomy szerokokątne Olympus ma dwa: ciemny 9-18 mm oraz 7-14/2.8. Panasonicowi brak odpowiednika tego pierwszego, a jego zoom UWA 7-14 mm ma światło f/4.

     Jeśli chodzi o superzoomy, to obaj mają w swej ofercie modele 14-140(150) mm, ale tylko Olympus dołożył drugi, do tego naprawdę świetny: 12-100 mm f/4.

Leica 100-400 mm f/4-6.3 - najdłuższe szkło w systemie m4/3.
Źródło: Panasonic

     Jednak to Panasonic przeważa w długich zoomach. Poza swoim 100-300/4-5.6 (odpowiednik Olympusa to 75-300/4.8-6.7) ma też 100-400/4-6.3.

     Na dokładkę niedawno wypuścił serię zmiennoogniskowych szkieł f/2.8-4: 8-18 mm, 12-60 mm, 50-200 mm, które zdobywają sporą popularność. Szczególnie dwa pierwsze. Takich Olympus nie ma. 

     Ale za to bryluje w stałkach. No, według mnie bryluje, może dlatego że wpisuje się w moje potrzeby. Bo licząc modele na sztuki, obie firmy mają ich w ofercie tyle samo – mniej więcej po tuzinie.

     U Olympusa podoba mi się zestaw malutkich stałoogniskowców ze światłem f/1.8-2: 12 mm, 17 mm, 25 mm („nie moja” ogniskowa, ale wspomnieć trzeba), 45 mm, 75 mm. Panasonic mija te wartości, powtarza się mniej więcej tylko z 42,5 mm f/1.7. Ale obok nich posiada 15 mm f/1.7 i 20 mm f/1.7. Z szerszymi, takimi średniojasnymi już gorzej, gdyż jest tylko 14 mm f/2.5. A, i rybie oko 8 mm, klasycznie ciemne f/3.5, podczas gdy Olympus wyskoczył z superjasnym f/1.8.

Rodzina trzech M.Zuiko f/1.2 Olympusa: 17, 25, 45 mm.
Źródło: Olympus

     No właśnie, superjasne. Panasonic zapodał szkło 12 mm f/1.4, czyli „obok” o działkę ciemniejszego szkła Olympusa. Drugim równie jasnym jest standardowy 25 mm, ale już najjaśniejsza portretówka 42,5 mm ma światło f/1.2. I ona jest jednym z bardzo niewielu bezpośrednich konkurentów olympusowego szkła. Chodzi o 45 mm f/1.2 popartego dwoma równie jasnymi, krótszymi: 25 mm i 17 mm.

     Zupełnie inaczej wyglądają też stałki bardzo długoogniskowe. Panasonic wymyślił sobie 200 mm f/2.8 sprzedawane w komplecie z telekonwerterem 1.4× (w sumie 280 mm f/4), a Olympus wypuścił 300 mm f/4.

     Mam graniczące z pewnością podejrzenie, że Panasonic i Olympus po prostu dogadują się. Ja wypuszczę to, ty tamto. Ty obstawisz ten zakres, ja tamten obok. Ja wrzucę tu szkło f/2, a ty zrób f/1.4. I całkiem nieźle tak tańczą, prawie bez deptania sobie po odciskach.

Świetna kombinacja ogniskowej 75 mm i światła f/1.8 w M.Zuiko.
Źródło: Olympus

     Gdy tak obserwowałem linie obiektywów obu producentów, kombinowałem który i gdzie wstawi coś kolejnego. Znalazłem dwie luki. Jedna przeznaczona jest dla stałki 90-100 mm f/2 – tu widziałbym pole do popisu dla Panasonica, bo Olympus ma przecież 75/1.8. Drugą, pokaźną wyrwę widzę w szerokim kącie: brakuje jakiejkolwiek (rektalinearnej) stałki krótszej niż 12 mm. O, tu jest miejsce na dwa, a nawet trzy obiektywy, np. 6, 8, 10 mm. 

      Nic dziwnego, że wcisnęła się tam Laowa, ze swoim manualnym 7,5 mm f/2. Wspominam o niej jak najbardziej celowo – po prostu mam ją już na warsztacie i wkrótce opublikuję test.

     Wymyśliłem sobie te luki, lecz życie właśnie zweryfikowało moje przewidywania. Wczoraj na portalu 43rumors.com znalazłem świeżą informację o patentach dwóch panasonicowych szkieł. f/1.2: 14 mm i 35 mm. Oczywiście świetnie wpasowują się one w pomiędzy obiektywy Olympusa, jakżeby inaczej!