TEST: Panasonic Lumix FZ300. Ani mały, ani wariat.

Superzoom 25-600 mm f/2.8. To głównie z jego powodu
Panasonic FZ300 cieszy się dużym zainteresowaniem. 

     Oj, zeszło mi z tym testem FZ300, zeszło! Nie tylko z samym testowaniem, ale też z zabieraniem się do niego. Przecież już wiosną obiecałem, że Panasonica przestrzelam i opublikuję artykuł z opisem wyników tych działań. Jednak aż do jesieni znajdowały się inne tematy. „Tak wyfło” – jak mawiała królowa Meve. Ale jestem już po miesięcznej zabawie aparatem i czas najwyższy, byście i wy mogli go poznać. Zapraszam to testu!

     Panasonic FZ300 jaki jest, każdy widzi. Tak, to prawie dokładna kopia większego brata, czyli Lumixa FZ1000. „Wytęż wzrok i znajdź 10 szczegółów…” – no to do roboty! Rozmiary to raz. FZ300 jest zauważalnie mniejszy, choć to oczywiście nie żadne maleństwo. Jeśli ma się zmieścić do kieszeni kurtki, to ta kieszeń musi być spora. I znieść obciążenie ponad 70 dekagramów, bo tyle waży aparat w stanie gotowości do pracy. Nota bene, to 13 dag mniej niż Lumix FZ1000. 

Po lewej FZ300, po prawej FZ1000.

     Ale w FZ300 tu centymetr mniej, tu dwa centymetry mniej, i widać efekty. Choćby w postaci mniejszej liczba przycisków, które udało się upchnąć na tylnej ściance. Oraz brak miejsca na górze, po lewej stronie, gdzie nie zmieściło się już pokrętło „trybów przesuwu filmu. Jeśli więc ktoś lubi dużo przycisków, może być nieco zawiedziony. Jednak FZ300 z nawiązką rekompensuje te braki za pomocą dotykowego ekranu (OLED). Nawet nie tylko rekompensuje, a przebija z jego pomocą wygodę obsługi FZ1000. Pięć ekranowych definiowalnych klawiszy ze skrótami do wybranych funkcji, tam też efekty barwne, wygodne dotykowe sterowanie podstawowymi funkcjami oraz położeniem pola AF – to wszystko naprawdę mocno ułatwia obsługę aparatu. Jeszcze w sprawie tego dotykowego autofokusa: oczywiście jest też Touchpad AF, czyli wskazywanie miejsca ustawiania ostrości na pozornie martwym ekranie, w czasie gdy kadrujemy korzystając z wizjera. 

     Choć jednocześnie przyznać muszę, że ta – niewątpliwie bardzo przydatna funkcja – lepiej sprawdza się aparatach kompaktopodobnych, czyli z wizjerem w lewym górnym rogu tylnej ścianki. Gdy, tak jak w FZ300, wizjer (też OLED) mamy pośrodku, policzek czasami przeszkadza w dotykowej obsłudze autofokusa. Dlatego sam wolałem pozbawić się czterech funkcji z nawigatora, a jego segmentom przyporządkować ustawianie pola AF.

     Bolał mnie brak, tak typowego dla „lepszych” Lumixów, klikalnego tylnego pokrętła. Na korekcję ekspozycji musiałem więc „zużyć” górny przycisk Fn2. Pod Fn1 wrzuciłem czułość matrycy. Podczas testu kilka razy pomyliła mi się ta czułość ze startem filmowania – przycisk tuż obok.

     Dobrze, że pozostawiono klasyczną dla Panasoniców, wygodną w użyciu obrotową dźwigienkę AF-S / AFC / MF obok wizjera. Za to inaczej niż w FZ1000 rozwiązano „ciąg dalszy”, czyli samo ręczne ustawianie ostrości. Zamiast pierścienia na obiektywie i przełącznika zoom / ostrzenie, mamy obrotową rolkę służącą ręcznemu ustawianiu ostrości oraz suwaczek zmiany ogniskowej. Wygodne to! Oczywiście ogniskową możemy też zmieniać tradycyjnie, czyli obrotową dźwigienką otaczającą spust migawki.

     Projektując rozłożenie gniazd i klapek, konstruktorzy poszli na kilka kompromisów. Bezwzględnie dobrze prezentuje się lewa strona korpusu, gdzie pozostawiono wyłącznie gniazdo mikrofonu. Oczywiście umieszczone tak, by wtyczka nie przeszkadzała w obrocie ekranu. Pozostałe gniazda, czyli USB, HDMI i wężyka spustowego, powędrowały na prawą stronę. To oznacza, że gdy z któregokolwiek korzystamy podczas fotografowania / filmowania, niewygodnie jest chwycić aparat. Jasne, że nie było szans na upchnięcie tu także gniazda karty SD. Umieszczono je więc w dole aparatu, pod wspólną klapką z akumulatorem. Niestety, do bliskiego towarzystwa tej klapki należy gniazdo statywu. Jeśli więc do aparatu mamy przyczepioną szybkozłączkę, nie ma mowy o sprawnej wymianie karty pamięci, bądź akumulatora. To problem nie tylko FZ300, ale i wielu innych kompaktów – wspominanego tu wielokrotnie Lumixa FZ1000 też. W dole aparatów im bliżej osi obiektywu, tym ciaśniej i stąd takie odsuwanie w bok gniazda statywu.

     Przy okazji, karta pamięci. Niestety, FZ300 nie daje for kartom UHS-II, ale i tak nie jest źle. Dopóki zapisujemy same JPEGi problemów nie ma żadnych, nawet gdy fotografujemy seriami, a karta nie grzeszy szybkością. Kilkadziesiąt zdjęć naświetlałem jednym ciągiem, nawet z zabytkową, kilkunastoletnią kartą pamięci. Przy RAWach już tak dobrze nie ma, ale i tak nie możemy narzekać. Instrukcja gwarantuje nieprzerwaną serię 19 RAWów i tak mniej więcej wygląda to w praktyce. Jednak żeby aparat sprawnie przełknął te zdjęcia, warto w gnieździe mieć szybką kartę. Ale bez szaleństw, deklarowane ca. 100 MB/s daje już dobre efekty.

Domyślacie się dlaczego gumowa klapka osłaniająca gniazda jest
taka gruba? Zgadza się, dla uszczelnienia. Lumixa FZ300 można
używać w deszczu i w pyle. 

     Wśród funkcji Lumixa nie znalazłem nic oryginalnego – w każdym razie jak na Panasonica. Automatyk naświetlania mamy po kokardki. Nie dość, że na każdą okazję, to jeszcze z mnóstwem opcji. Moim stałym problemem z nimi jest niepewność, której z opcji da się akurat użyć. Ustawiam sobie którąś z automatyk, chcę coś w niej ulepszyć, a tu ulepszenie okazuje się wyszarzone w menu. I bądź mądry człowieku, co włączyć (wyłączyć?), żeby pozycja stała się aktywna. Trudno się połapać, które tryby działają w PASM, które w pełnej automatyce iA, które w programach tematycznych. Przyznam, że czasem aż strach zapuścić się w ten labirynt.

Obiektyw wcale nie wysuwa się mocno przy przejściu od
najkrótszej do najdłuższej ogniskowej.

     Z ciekawych funkcji, tych dla bardziej zaawansowanych fotografów, wymienię kilka. Po pierwsze te, mogąc poprawić naświetlenie trudniejszych motywów: HDR (tylko automatyczny), „inteligentna” dynamika – czyli korekcja cieni i świateł z kilkoma intensywnościami, dobór krzywej ekspozycji – wybór z presetów albo samodzielne krzywienie krzywej. Oraz oczywistości, czyli autobraketing z szerokimi możliwościami oraz korekcja ekspozycji +/– 5 EV. Wspomóc się możemy histogramem ekspozycji, informacją o prześwietlonych obszarach albo zebrą przy filmowaniu. Skoro już przy filmowaniu jestem, to napomknę i o nim. Oczywiście mamy 4K: MP4, 25p, 100 Mb/s, z nieznacznym cropem. W Full HD jest też progresywne 50 klatek/s.

     Wracam do fotografowania. O podniesienie szczegółowości obrazu możemy zadbać korzystając z „inteligentnej” rozdzielczości i.Resolution oraz redukcji dyfrakcji – to przydaje się przy korzystaniu z mocniej domkniętej przysłony. Dostępna jest wielokrotna ekspozycja oraz zdjęcia poklatkowe. Ręczne ostrzenie możemy wspomóc focus peakingiem o regulowanej barwie i intensywności.

     Krótkie czasy migawki sięgają zaledwie 1/2000 s, ale całe szczęście jest i migawka elektroniczna, umiejąca odmierzyć nawet 1/16000 s. To ważne w przypadku aparatu z niedużą matrycą, gdy ważne staje się korzystanie z mocno otwartej przysłony – kwestia dyfrakcji, rzecz jasna. A, że w FZ300 maksymalny otwór przysłony jest naprawdę duży, więc może nawet nie 1/16000 s, ale 1/4000-1/8000 s przydają się często.

     Gdy już zdjęcie wykonamy, może nam przyjść ochota obrobić je w aparacie. A tu niespodzianki: jedna miła, druga nie. Miłe to, że możemy wywołać RAWy. Mniej cieszy, że obróbka JPEGów została ograniczona do: obrotu, skadrowania i – dość wyrafinowanego, przyznaję – usuwania ze zdjęcia zbędnych szczegółów. Zero możliwości korekty barw, jasności itp.

Minimalny dystans ostrości przy najkrótszej ogniskowej okazał się
mniejszy niż "odległość ucieczki" tego pajączka. Całe szczęście,
wykonywałem zdjęcie za każdym, centymetrowym przysunięciem
się do niego. Po kolejnym przybliżeniu, czujny zwierzak zwiał za
kwiatek i tyle go widziałem.

     Serie zdjęć mogą mieć częstość nawet 60 klatek/s (tylko JPEGi w małej rozdzielczości), ale tego trybu nie używałem podczas testu. Skupiłem się na dwóch innych, z których szybszy (H) daje 12 klatek/s, a wolniejszy (M) 6 klatek/s. A, jest jeszcze S: 2 klatki/s, ale z niego też nie korzystałem. Zaletą M w porównaniu z H, jest podgląd między poszczególnymi ekspozycjami kadru, a nie odtwarzanie naświetlonego akurat zdjęcia. To niewątpliwie zaleta i w wielu wypadkach daje znaczny komfort kadrowania, zwłaszcza obiektów w ruchu. Jednak w tym teście jakoś nie czułem dyskomfortu przy tych 12 klatkach/s. Może dlatego, że odstęp między ekspozycjami był na tyle niewielki, że kadr niewiele różnił się od zdjęcia sprzed mikroskopijnego momentu? Tak czy inaczej, choćby w teście ciągłego autofokusa, przechodzenie pomiędzy wyższą, a średnią częstością serii nie robiło na mnie większego wrażenia. Jeśli chodzi o komfort kadrowania, rzecz jasna. Zresztą ciekawa rzecz: instrukcja obsługi mówi, że przy AFC z 12 klatek/s trybu H robi się 6 klatek/s. Hm… może w trybie priorytetu ostrości tak, ale w priorytecie szybkości serii aparat nic nie wiedział o tym zarządzaniu. I radził sobie bardzo dobrze. Jednak nie rewelacyjnie, gdyż regularnie, tuż przed dojechaniem do minimalnego dystansu ogniskowania, gubił ostrość. I choć widać, że później autofokus próbuje dogonić obiekt, to na drodze staje mu dolny koniec skali ostrości. Jednak poza tym, panasonicowy, kontrastowy ciągły autofokus DFD (Depth From Defocus) działa w FZ300 bardzo stabilnie, powtarzalnie i nie gubi ostrości przy większych niż wspomniany dystansach. Zdjęcia do filmu poklatkowego prezentowanego poniżej, zostały wykonane ogniskową 200 mm, przy otwartej przysłonie, trybie serii H i priorytecie szybkości serii.

     Padło określenie „dystans ostrości”, więc dorzucę dwa zdania na ten temat. Jak to zwykle bywa w kompaktach z superzoomami, minimalna odległość ostrzenia jest malutka, kilkucentymetrowa, tylko w dole zakresu zooma. Jednak później znacznie rośnie, a Panasonic FZ300 nie jest tu wyjątkiem. Przy najdłuższych ogniskowych wynosi ona aż 2 m. Nawet tryb makro nie w pełni pomaga, choć dobre i to, że skraca ten dystans do 1 m. Pomijam tryb Makro Zoom wnoszący sporo ograniczeń, m. in. wymaga pracy przy krótkich ogniskowych i zapisu wyłącznie JPEGów. Jeśli zamierzamy fotografować przy sporych skalach odwzorowania, polecam zainteresowanie się nasadkami makro. Parę zdjęć prezentowanych poniżej wykonałem przy ogniskowej 600 mm i minimalnym dystansie ostrości: prawe z soczewką +4 D, lewe bez niej. Na zdjęciu widać akumulator od FZ300, mierzący 48 mm długości. Różnica na plus, jeśli chodzi o skalę odwzorowania, jest bardzo wyraźna. Szkoda tylko, że plastikowy gwint obiektywu (średnica 52 mm – niedużo!) nie ułatwia wkręcania filtrów, soczewek makro itp.

     Co też ten obiektyw potrafi? Zakres ogniskowych z pewnością nie jest rewelacyjny, gdyż sięga „zaledwie” (odpowiednika małoobrazkowych) 600 mm. Jednak robi to w świetnym stylu, bo przy zachowaniu bardzo wysokiej – jak na superzoomy – jasności f/2.8. Tego konkurencja nie ma.

Prezentacja zakresu kątów widzenia zooma Lumixa FZ300. Niby 25-600 mm
to żadne halo, ale zakres robi wrażenie.

     Zacznę od wad obrazu. Aberracji chromatycznej nie widać, winietowanie – tylko słabiutkie (choć ostre), przy najkrótszej ogniskowej i całkiem otwartej przysłonie, dystorsja – mało widoczna „beczka”, też wyłącznie w samym dole zooma. Co oczywiście nie znaczy, że ten 24-krotny zoom jest taki rewelacyjny. Z pewnością część wad obrazu jest usuwana programowo. Grunt, że prawie ich nie widać, choć po kątach zdjęć czają się szczególiki świadczące, że informatycy mieli trochę roboty. Mam na myśli przede wszystkim silniejsze w pobliżu rogów zdjęć szumy, sugerujące rozjaśnianie obszarów gdzie sięga winietowanie. Plus trochę zbyt silny spadek szczegółowości na brzegach obrazu dla najkrótszych ogniskowych i otwartej przysłony – to być może skutki usuwania bocznej aberracji chromatycznej.

     Najszerszy kąt, czyli ogniskowa 25 mm: środek kadru świetny już przy otwartej przysłonie, lecz wówczas naroża prezentują się średnio. Przymykanie pomaga, optimum to f/4-4.5, ale już f/5.6 oznacza spadek szczegółowości. Wiadomo – dyfrakcja. Ale co istotne, brzegi nawet po optymalnym przymknięciu przysłony nie wyglądają równie dobrze jak środek zdjęcia. To niestety cecha charakterystyczna dla całego zakresu zooma.

     Lekkie wydłużenie ogniskowej – wystarczy do 30 mm – zdecydowanie poprawia jakość brzegów klatki dla otwartej przysłony. Na tyle, że w zasadzie nie ma tam różnicy bez względu czy używamy pełnej dziury, czy f/4. A to oznacza możliwość pracy otwartą przysłoną, z pewnością, że osiągamy optimum jakości obrazu. I tak sprawy się mają prawie do samego długiego krańca zooma.

     W przypadku tych 600 mm sytuacja trochę się zmienia. Warto przymknąć przysłonę do f/4, gdyż poprawi to szczegółowość obrazu zarówno w centrum, jak i na brzegach klatki. Niewiele, ale poprawi. 

 

Kadr do oceny szczegółowości obrazu dla ogniskowej 25 mm.

Wycinki poniżej.

Wycinki dla poszczególnych przysłon. Środek kadru na dole, brzeg na górze.
Kliknij, by obejrzeć w pełnej rozdzielczości.

Kadr do oceny szczegółowości obrazu dla ogniskowej 30 mm.

Wycinki poniżej.

Wycinki dla poszczególnych przysłon. Środek kadru na dole, brzeg na górze.
Kliknij, by obejrzeć w pełnej rozdzielczości.

Kadr do oceny szczegółowości obrazu dla ogniskowej 66 mm.

Wycinki poniżej.

Wycinki dla poszczególnych przysłon. Środek kadru na górze, brzeg na dole.
Kliknij, by obejrzeć w pełnej rozdzielczości.

Kadr do oceny szczegółowości obrazu dla ogniskowej 147 mm.

Wycinki poniżej.

Wycinki dla poszczególnych przysłon. Środek kadru na dole, brzeg na górze.
Kliknij, by obejrzeć w pełnej rozdzielczości.

Kadr do oceny szczegółowości obrazu dla ogniskowej 338 mm.

Wycinki poniżej.

Wycinki dla przysłony f/2.8. Środek kadru po lewej, brzeg po prawej.
Kliknij, by obejrzeć w pełnej rozdzielczości.

Kadr do oceny szczegółowości obrazu dla ogniskowej 535 mm.

Wycinki poniżej.

Wycinki dla przysłony f/2.8. Środek kadru po lewej, brzeg po prawej.
Kliknij, by obejrzeć w pełnej rozdzielczości.

Kadr do oceny szczegółowości obrazu dla ogniskowej 600 mm.

Wycinki poniżej.

Wycinki dla poszczególnych przysłon. Środek kadru na dole, brzeg na górze.
Kliknij, by obejrzeć w pełnej rozdzielczości.

     Przysłonę obiektywu możemy przymykać maksymalnie do f/8, co jest sensowną wartością, biorąc pod uwagę wspominaną już dyfrakcję światła na przysłonie. Daje ona w przypadku FZ300 negatywne efekty już dla f/5.6, jednak można im się przeciwstawić z pomocą funkcji je korygującej. Jej działanie można ocenić na zdjęciach poniżej. Wyraźnie poprawia ona szczegółowość zdjęcia dla f/5.6, a i przy f/7.1 zdjęcie z jej użyciem prezentuje się lepiej niż bez niej. Jednak gorzej niż wykonane dla f/5.6. Ponieważ funkcja „redukcji dyfrakcji” działa w trybie automatycznym i nie daje negatywnych efektów przy mocniej otwartej przysłonie, warto aktywować ją na stałe.

Kadr do oceny funkcji usuwania skutków dyfrakcji. Wycinki poniżej.

Górne wycinki pochodzą ze zdjęć bez użycia funkcji, dolne z jej użyciem.
Kliknij, by obejrzeć w pełnej rozdzielczości.

     Jeszcze jedną funkcją poprawiającą szczegółowość obrazu, jest „inteligentna rozdzielczość” i.Resolution. Tu już sami musimy dobierać intensywność działania. Ten test, jak zresztą i moje doświadczenia z innymi Panasonicami, wskazują na sensowność używania na średnim poziomie. Niższy daje słabe efekty, a wysoki niemal gwarantuje artefakty.

Kadr do oceny działania i.Resolution. Wycinki poniżej.

Trzy stopnie intensywności działania funkcji i.Resolution.
Kliknij, by obejrzeć w pełnej rozdzielczości. 

     W obiektywie siedzi też optyczna stabilizacja obrazu, w działaniu której pokładałem duże nadzieje. Spełniły się one o tyle, że w wielu sytuacjach jej skuteczność sięgała 5 działek czasu. Czyli świetnie. Jednak zdarzało się też, że skuteczność spadała do 2,5 działki. I co z tym robić? Najwyższy wynik cieszy, ale fotografując liczyć można jedynie na słabo prezentujące się 2,5 działki. Bo nie można przewidzieć, jak tym razem zachowa się O.I.S. Szkoda!

     I jeszcze jedna kwestia, zdjęcia pod światło. Bliki pojawiają się pojedyncze, choć wyraźne. Spadek kontrastu niewielki. W sumie nie jest źle, ale to nie rewelacja.

Ogniskowa 25 mm, otwarta przysłona. Na lewym zdjęciu słońce świeci w obiektyw,
na prawym zostało schowane za zbiornik wagonu. 

     Na koniec zostawiłem opis działania matrycy aparatu. Matrycy mocno nietypowej, gdyż zaledwie 12-megapikselowej. Panasonic FZ300 jest jednym z ostatnich na rynku aparatów z przetwornikiem o tak niskiej rozdzielczości. Po nim premierę miały jeszcze tylko: wszystkoodporny Olympus TG-5, Sony A7S II (choć to akurat aparat z zupełnie innej bajki) oraz kieszonkowy kompakt Casio EX-ZR5000. Przy okazji: zupełnie przegapiłem premierę tego Casio, a jednocześnie cały czas powtarzam, że Lumix FZ82 ma najszerszy wśród kompaktów zoom. A tu nic z tego, gdyż jego 20 mm zostało pobite właśnie przez EX-ZR5000, mogącego się pochwalić zaledwie dziewiętnastoma milimetrami.

     Do rzeczy, dlaczego FZ300 ma tylko 12 megapikseli? Podejrzewać należy, że Panasonic chciał stworzyć aparat, który pomimo małej rozmiarowo matrycy 1/2,3 cala, dobrze sobie radzi także w słabym świetle. Przy skromnej rozdzielczości, pojedyncza komórka przetwornika jest przecież większa niż u konkurentów, więc przy wyższych wzmocnieniach sygnału matryca powinna słabiej szumieć. Uzupełnieniem jest oczywiście wyjątkowo jasny superzoom. Coś z tych planów wyszło? No, obiektyw tak, ale matryca raczej średnio. Pełna szczegółowość obrazu utrzymywana jest w zakresie od natywnej czułości ISO 100, do ISO 200. Już dla ISO 400 widać – słaby, ale jednak – spadek jakości. To najwyższa czułość do wszechstronnego użytku. Jeszcze ISO 800 prezentuje się OK przy oglądaniu zdjęć na całym ekranie komputera, lecz ISO 1600 już tak sobie. O wyższych czułościach nie ma co wspominać.

     EDIT (24.11.2017): Wszystkie zdjęcia prezentowane w artykule zostały wykonane aparatem korzystającym z firmware’u 1.0, a nie z najaktualniejszego 2.2. Spostrzegłem to poniewczasie, dzień po publikacji tekstu, zresztą dzięki dociekliwemu czytelnikowi J. Wyjaśnienie skąd to moje – dosłownie! – niedopatrzenie, znajduje się w komentarzach. Natychmiast po zorientowaniu się w sytuacji, jeszcze raz wypożyczyłem od Panasonica ten sam egzemplarz FZ300. Wykonałem nim dwie serie zdjęć przy różnych czułościach: pierwszą z firmwarem 1.0, drugą po wgraniu 2.2. Porównałem zdjęcia z obu serii  i – uff! – niczym się one nie różnią. Niby w opisach kolejnych poprawek oprogramowania od wersji 1.0 do 2.2, producent nic nie wspominał o poprawie jakości obrazu, ale wiadomo, że takie „drobiazgi” bywają pomijane.

     Piszę o tym wszystkim nie dlatego, że lubię przyznawać się do wpadek. Dobrze, że tym razem obyło się bez przykrych konsekwencji, poza kacem moralnym. Ważniejsze jest co innego. Jeśli traficie na testy tego Lumixa wykonane zaraz po jego premierze, czyli na egzemplarzu z wczesną wersją firmware’u, możecie uważać wyniki i publikowane zdjęcia za równie miarodajne, jak te z testów z firmwarem 2.2. Albo inaczej: nie musicie się obawiać, że testujący nie sprawdził czy pracuje na aktualnym oprogramowaniu J

Kadr do oceny działania matrycy przy poszczególnych czułościach.
Wycinki poniżej.

Szczegóły i szumy obrazu przy czułościach ISO 100-3200.
Kliknij, by obejrzeć w pełnej rozdzielczości.

     Niemal cały test wykonałem przy odszumianiu ustawionym na -3, w 11-stopniowej skali -5 - +5. Tak wynikało z moich dotychczasowych doświadczeń z Lumixami. I nie pomyliłem się o tyle, że owe -3 rzeczywiście jest optymalnym ustawieniem, jeśli nie chce nam się nic przestawiać przy zmianach czułości. I oczywiście jeśli korzystamy z JPEGów. Jednak gdy planujemy używać wyłącznie niskich czułości, zarówno tych dających pełną szczegółowość ISO 100-200, jak i ISO 400, zalecałbym osłabienie odszumiania. Przy ISO 100 do poziomu -5, przy ISO 200-400 do -4. Obróbka RAWów coś daje? Tak, ale niewiele. Przy wyższych czułościach, czyli ISO 400-800 trochę pomaga wyważyć szczegółowość i szumy luminancji / chrominancji. Bardziej przyda się przy czułościach niskich, dla podwyższenia szczegółowości. Jednak w sumie, Lumix FZ300 nie ma czym się pochwalić.

Przy czułości ISO 400 szczegóły obrazu zaczynają "znikać".
Wycinek poniżej.

Kliknij, by obejrzeć w pełnej rozdzielczości.

     Gdyby jeszcze chociaż sposobem oddania kolorów. Ale i tu nie jest dobrze. Nietypowo, bo w silnym świetle słonecznym, barwy często bywają sprane. Za to przy pełnym zachmurzeniu prezentują się ładnie i naturalnie. Automatyczny balans bieli w sztucznym świetle też nie działa idealnie, jednak i tak przyznaję mu ocenę powyżej średniej. Szwankuje bowiem wyłącznie przy świetlówkach kompaktowych, podczas gdy klasyczne żarówki nie sprawiają mu żadnych kłopotów.

     Poniżej prezentuję zestaw zdjęć plenerowych wykonanych podczas testu. Jeśli informacje podane pod zdjęciem nie mówią nic innego, zdjęcie zostało wykonane przy natywnej czułości ISO 100, przysłonie f/2.8, w standardowym trybie barw, bez korekcji ekspozycji, HDRa, i.Dynamic itp. Jak z pewnością zauważycie, korekcja ekspozycji na minus jest w częstym użyciu. To norma w kompaktach Panasonica.

Ogniskowa 25 mm.

Ogniskowa 600 mm, przysłona f/2.8.

Ogniskowa 600 mm, przysłona f/4.

Ogniskowa 600 mm, przysłona f/5.6.

Ogniskowa 600 mm, przysłona f/8.

Ogniskowa 25 mm, przysłona f/3.2, tryb cz.-b. z poszerzoną dynamiką.

Ogniskowa 25 mm, przysłona f/4, tryb Dramatyczna tonacja. Wiem, to po
olypusowemu, ale nie mogę zapamiętać jak nazwał ten tryb Panasonic.

Ogniskowa 25 mm, czułość ISO 800, korekcja ekspozycji -2/3 EV.

Ogniskowa 25 mm, czułość ISO 800, korekcja ekspozycji -2/3 EV.

Ogniskowa 600 mm, korekcja ekspozycji -2/3 EV.

Ogniskowa 109 mm, korekcja ekspozycji -2/3 EV.

Ogniskowa 225 mm, korekcja ekspozycji -4/3 EV.

Ogniskowa 290 mm, przysłona f/2.8, korekcja ekspozycji -2/3 EV.

Ogniskowa 290 mm, przysłona f/4, korekcja ekspozycji -2/3 EV.

Ogniskowa 290 mm, przysłona f/5.6, korekcja ekspozycji -2/3 EV.

Ogniskowa 290 mm, przysłona f/8, korekcja ekspozycji -2/3 EV.

Ogniskowa 138 mm, korekcja ekspozycji -2/3 EV, minimalny dystans ostrości.

Ogniskowa 25 mm, przysłona f/5.6, korekcja ekspozycji -2/3 EV, minimalny
dystans ostrości.

Ogniskowa 25 mm, przysłona f/5.6, korekcja ekspozycji -2/3 EV, minimalny
dystans ostrości.

Ogniskowa 217 mm, korekcja ekspozycji -2/3 EV, czułość ISO 800.

Ogniskowa 217 mm, korekcja ekspozycji -2/3 EV, czułość ISO 800.

Ogniskowa 269 mm, blisko minimalnego dystansu ostrości.

Ogniskowa 600 mm, czułość ISO 400, minimalny dystans ostrzenia.

Ogniskowa 428 mm.

Ogniskowa 99 mm, korekcja ekspozycji -1/3 EV.

Ogniskowa 157 mm, korekcja ekspozycji -1/3 EV.

Ogniskowa 97 mm, korekcja +1/3 EV.

Ogniskowa 258 mm, korekcja ekspozycji -1/3 EV.

Ogniskowa 83 mm, korekcja ekspozycji -2/3 EV.

Ogniskowa 83 mm, korekcja ekspozycji -2/3 EV.

Ogniskowa 131 mm.

Ogniskowa 121 mm, korekcja ekspozycji -2/3 EV, i.Dynamic.

Ogniskowa 600 mm, korekcja ekspozycji -2/3 EV.

Ogniskowa 580 mm.

Ogniskowa 133 mm.

Ogniskowa 600 mm.

     I jak, spodobał się wam ten aparat? Bo mi nie bardzo. OK, katalogowo prezentuje się dobrze, jeszcze lepiej się nim pracuje. Zakres funkcji, dostęp do nich, w ogóle niemal całe sterowanie Lumixem jest bez zarzutu. Do tego dochodzą szerokie możliwości kombinowania z obrazem, sprawny autofokus, niewielka prądożerność… Niby pięknie. Nawet obiektyw daje radę, choć ideałem nie jest. Jednak matryca zdecydowanie nie przypadła mi do gustu. Po co Panasonic wsadził w FZ300 zaledwie 12 mln pikseli? Przecież nie jest lepiej niż przy 20 Mpx. Dobra, póki działamy na ISO 100-200, można przymknąć oko na słabe czasami kolory. Ale żeby już ISO 400 stanowiło granicę przyzwoitości? Nie widzi mi się to. Cena też nie do końca przekonuje. Niby nie jest jakoś strasznie wysoka – FZ300 kupuje się za niecałe 1900 zł. Za potencjał to nie tak dużo, za efekty zdjęciowe już tak. Szkoda. Ale... tak wyfło.

Podoba mi się:

+ wszechstronność

+ obsługa

+ jasność zooma

Nie podoba mi się:

+ efekty pracy matrycy

Zajrzyjcie też tu:

TEST: Panasonic FZ82 – jak Legoland długi i szeroki

TEST: Panasonic Lumix FZ1000 Najbardziej wszystkomający kompakt pod słońcem

TEST: Panasonic TZ100 – maleństwo z klasą
TEST: Panasonic FZ2000. Zasadniczo, do filmowania…

TEST: Canon G3X – mały aparat, spora matryca… i co więcej?

TEST: Nikon Coolpix P900 – dwumetrowy zoom!

TEST: Sony RX10 II – gotycki test wszystkomającego kompakta