Jak wujek Józek wielkiego fotografa pokonał

     W poprzednim felietonie obiecałem opowiedzieć historię o (przysłowiowym) wujku Józku, który ma za zadanie wziąć się za obróbkę RAWów i oczywiście sknocić ją koncertowo. Obiecałem, więc opowiadam. Historia prawdziwa, sprzed kilku lat.

     Mój kolega brał ślub. Ponieważ obraca się w branży foto, nie miał kłopotów ze znalezieniem odpowiedniej ekipy zdjęciowej. Pojawiło się dwóch gości z trzema fullfrejmowymi Canonami i na oko dziesięcioma kilogramami obiektywów, wśród których połowa miała czerwony pasek serii L. Uprzedzeni, że chodzi o jakość, a nie ilość, ograniczyli liczbę oddanych zdjęć do „zaledwie” 500. Efektom ich pracy niewiele można było zarzucić, a z dostarczonego zestawu dało się wybrać setkę bardzo przyzwoitych ujęć. I wszyscy byliby szczęśliwi, gdyby nie wujek.

     Bo kilka dni po zawodowcach, albumik z wykonanymi przez siebie zdjęciami przyniósł wujek panny młodej. I szczęki wszystkim opadły, gdyż praca profesjonalistów w porównaniu z jego dwudziestoma zdjęciami wydała się niewiele warta. To nie był zbiór fotek, a REPORTAŻ, ułożony ze świetnych, cudownie obrobionych kadrów. Problem tkwił też w tym, że właściwie nikt nie widział, żeby ów wujek fotografował. Ten, przyciśnięty do muru zeznał, że nic w tym dziwnego, gdyż podczas ślubu i całonocnego wesela wykonał on zaledwie 50 (pięćdziesiąt!) ujęć. Zapytany czym zrobił tak wspaniałe zdjęcia, odpowiedział że EOSem 10D, z 28 mm f/1.8 w roli standardu i 85 mm f/1,8 jako portretówką. Na marginesie dodam, że już wówczas, kilka lat temu ten aparat był zabytkiem.

     Ale to dopiero początek – choć już pouczający – całej historii, która miała przecież dotyczyć RAWów.

     W efekcie pracy wujka młodzi postanowili, że będą się chwalili przede wszystkim jego zdjęciami, a cała robota zawodowców w zasadzie poszła na półkę. Ale wynikł problem, bo wujka nie było podczas sesji plenerowej, a tam powstało jedno świetne ujęcie, które młodzi chcieli dołączyć do zestawu. Istotą problemu było, że to zdjęcie zdecydowanie różniło się wujkowych, przede wszystkim kolorystycznie. Wujek powiedział, że to żaden kłopot: dajcie mi RAWa, a ja zrobię co trzeba. I tu zaczęły się schody, bo fotograf stanął okoniem. Oddać RAWa? Nie ma mowy! Tłumaczą mu po co i na co, że po obróbce wykasują RAWa z kompa. I że oczywiście nie chcą DOSTAĆ go, a KUPIĆ. Padały trzycyfrowe sumy, ale fotograf był nieugięty. Młody postanowił jeszcze raz spróbować, tym razem osobiście i pojechał do fotografa, wziąwszy ze sobą zdjęcia wujka. Początek rozmowy nie wróżył pozytywnego zakończenia, ale w końcu fotograf wziął do ręki albumik. Przejrzał zdjęcia raz, przejrzał drugi, pokiwał głową i wymruczał: jak to dobrze, że tacy ludzie nie pchają się do zawodowej fotografii. Potem pogrzebał w kompie i skopiował RAWa na gwizdek. Wręczając go młodemu, poprosił o przekazanie pozdrowień wujkowi. O kasie nie było mowy.

     Morał? Nie kpijmy z wujków Józków, bo mogą nas niemile J zaskoczyć. Wielki Fotograf z Dużym Aparatem może okazać się karzełkiem, gdy porównamy efekty jego pracy z tym co potrafi stworzyć amator. No i warto pamiętać, że reportaż ślubny to jedna z wielu dziedzin fotografii, w której sprzęt ma znaczenie drugoplanowe. Jeśli tylko znajduje się w dobrych rękach i przykładany jest do czułego oka.