Canon EF 11-24 mm f/4L USM – Dr Jekyll, czy pan Hyde?

Źródło: Canon

     Zoom ten jaki jest, każdy widzi. I chwali za rekordowo szeroki kąt widzenia, w czym żaden inny rektalinearny obiektyw mu nie podskoczy. W każdym razie z tych, które można kupić, bo Hyper-Wide Heliar 10 mm Voigtlandera dopiero czai się do skoku na sklepowe półki. Superszeroki zoom Canona jest z nami od ponad roku, a wykonane nim zdjęcia plenerowe znamy niewiele krócej. Gdy sam je oglądałem niedługo po premierze, dostrzegłem wspaniałą jakość obrazu w centrum klatki i taką sobie na brzegach. No, na niektórych zdjęciach samiutkie rogi nie zachwycały. Jednak o żadnej tragedii nie było mowy.

Źródło: Imaging Resource

      Z takim obrazem owego zooma w głowie, zacząłem (wiosną zeszłego roku) czytać jego test na Imaging Resource (LINK). A on w kwestii ostrości okazał się laurką. Spójrzcie na prezentowany obok zrzut wykresu dla newralgicznej kombinacji – najkrótsza ogniskowa i otwarta przysłona. Czy można w ogóle mieć jakieś uwagi? Środek bardzo dobry, natomiast brzegi, a nawet rogi nie schodzą poniżej poziomu dobrego (z plusem). Jak na TAKI obiektyw, to wręcz rewelacyjne wyniki. Przypomniały mi się wówczas oglądane przeze mnie zdjęcia i trochę mi one nie pasowały do wyników testu. Ale cóż, pomyślałem, może pochodziły z jakichś „niedorobionych”, przedprodukcyjnych egzemplarzy? Zwłaszcza, że różniły się one trochę pomiędzy sobą jeśli chodzi o ostrość obrazu w okolicach rogów kadru.

Źródło: Photozone

      I świat wydawał się tak piękny aż do wczoraj, gdy – naprawdę nie wiem dlaczego dopiero teraz – trafiłem na test Canona 11-24/4 na Photozone (LINK). A tam – klęska! No dobra, może nie taka całkowita, bo ogniskowe 14-18 mm jakoś się bronią. Jednak najszerszy kąt, a dokładniej jego rogi, to koszmar. Tam, przy pełnej dziurze, rozdzielczości nie ma W OGÓLE! Brzegi po przymknięciu jeszcze dają radę, ale naroża pozostają słabiutkie.

      Wiadomo, inna metodologia testowania i inne narzędzia analizy plików zdjęciowych mogą mieć wyraźny wpływ na wyniki testu. Tu jednak powodem kataklizmu było co innego: platforma testowa. Bowiem zarówno w teście Imaging Resorce, jak i w tworzeniu oglądanych przeze mnie krótko po premierze zdjęć, udział brały Canony ok. 20-megapikselowe: 1Ds Mk III oraz – z tego co kojarzę – 6D i 5D Mk III. Natomiast na Photozone canonowski zoom był jednym z pierwszych obiektywów, które dostąpiły zaszczytu testowania na 5DSR. No i 50 Mpx „zarżnęło” jakość obrazu. Na brzegach, bo w centrum kadru wypadł on rewelacyjnie. Przyznam, że spodziewałem się iż istotny wzrost rozdzielczości matrycy przełoży się na spadek ostrości obrazu zewnętrznych obszarów klatki, w porównaniu ze starszymi lustrzankami Canona. Ale nie byłem przygotowany na aż tak wielki spadek! Zwłaszcza, że 11-24/4 został zaprezentowany jednocześnie z dwoma „piątkami DS”, a więc musiał być przygotowany na współpracę z tak ogromnym stadem pikseli. A jednak nie dał rady. I strach się bać, jak w testach na 50 megapikselach wypadnie starsza, zwłaszcza superszerokokątna, optyka. Ale cóż, trzeba będzie odważyć się sprawdzić…