Canonowskie nowości – byłem, widziałem, używałem.

     W zeszłym tygodniu obiecałem, że artykuł o nich napiszę dopiero gdy wezmę je do ręki. Wiedziałem już, że okazja do tego zdarzy się w weekend (ten ostatni). Wówczas to odbyła się śląska edycja Runmageddonu, a podczas niej polski Canon zorganizował prezentację swoich najświeższych nowości oraz dał kilku dziennikarzom, blogerom i innym influencerom możliwość ich poznania. Poznałem więc i co nieco wypróbowałem.

     Tylko co nieco, gdyż nowych produktów było całkiem sporo, a czasu na ich przestrzelanie znacznie mniej niż sporo. Wręcz niewiele. Postanowiłem więc wybrać tylko jeden z nich, a za resztę wziąć się później. Po kolei i na spokojnie, gdyż niemal wszystkie one wydają mi się bardzo ciekawe.

Źródło: Canon

     „Niemal”? Czyli które nie załapały się do grupy najwyższego uprzywilejowania? Jeden, konkretnie EOS M6 Mark II. Bo ja jakoś nie czuję tej linii APSowych bezlustrowców. Wiem, rozumiem, miniaturyzacja. Ale żeby nie wbudować wizjera? Przecież wiadomo, że się da go wcisnąć. Jeśli nawet nie na modłę Sony A6x00 albo Panasoniców GX, to można wykorzystać pomysł wysuwanego wizjera użytego choćby we własnym PowerShocie G5X Mark II.

     Choć mi i tak najbardziej leży koncepcja EOSa M50, czyli porządny, nie miniaturyzowany wizjer plus ekran na bocznym przegubie. Bardzo liczę, że i ta linia aparatów będzie się rozwijała. Choć z zasłyszenia wiem, że wśród EOSów M następna w kolejce do odnowienia jest rodzina najtańszych i najprostszych modeli.

     OK, Canon M6 Mark II to nie mój typ, ale zdecydowanie zasługuje by napisać o nim dwa słowa. Choćby z powodu przetwornika CMOS o realnej rozdzielczości ponad 32 Mpx. To oczywiście rekordowa rozdzielczość w APSC, a ciekawostką jest fakt, że zdetronizowanym w tej konkurencji jest świętej pamięci Samsung ze swoimi 28-megapikselowymi modelami NX1 i NX500.

Na niemal wszystkich oficjalnych plenerowych zdjęciach w ludzkich
dłoniach EOSa M6 Mark II widać w komplecie z opcjonalnym wizjerem.
Czyli jest on potrzebny. Więc dlaczego nie wbudowano go w aparat?

     Wysoka rozdzielczość matrycy to jedno, druga rzecz to szybkość. 14 klatek/s w tradycyjnym trybie seryjnym to już bardzo przyzwoite osiągi, a do tego dochodzi 30 klatek/s (RAWy też) z możliwością zapisu do 70 ujęć, w tym 15 sprzed momentu całkowitego wciśnięcia spustu migawki. Ziarnko goryczy? Tak, crop rzędu 1,3× powodujący że przy 30 klatkach/s wykorzystywane jest tylko ok. 18 Mpx z centrum matrycy.

     Mniej kompromisowy jest system autofokusa Dual Focus, który obejmuje 100% matrycy w pionie i 88% w poziomie. Canon oczywiście – takie czasy! – chwali się skutecznym wykrywaniem oka / twarzy fotografowanych osób i ustawianiem na nie ostrości. Plus łatwym przełączaniem pomiędzy kilkoma twarzami w kadrze.

     Filmowanie oczywiście już w 4K (pierwszy M6 dociągał tylko do Full HD), przy 25 klatkach/s, a pierwsze testy mówią o niedużym rolling shutter.

     Drugi, według mnie ciekawszy, nowy aparat Canona, to lustrzanka: EOS 90D. Długo wyczekiwany, zarówno jako następca lubianego i chwalonego 80D, jak też – potencjalnie – kontynuacja linii 7D. Ten drugi pomysł niezbyt do mnie przemawiał. Niby takie połączenie cech dwóch rodzin lustrzanek APSC ma sens ekonomiczny i użytkowy, ale nie spodziewałem się, że Canon na to pójdzie. Raz, że on lubi mnożyć byty. Dwa, że Nikon ma w ofercie świetny D500. A Canon zaprojektowany zarówno na potrzeby użytkowników EOSa 7D II, jak i 80D, nie mógłby reprezentować topu topów APSC. Stąd spodziewałem się „tylko” następcy EOSa 80D.

     I rzeczywiście tak jest, co nie znaczy że to odgrzewany kotlet, gdyż zmiany i nowości zdecydowanie zachęcają do przesiadki. Matryca? Jasne, to te same rekordowe 32 megapiksele co w EOSie M6 II. Korpus? Prawie wszystko po staremu, czyli jak w 80D. Ale jeden niuansik powtórzono po 7D II, 5D IV itd.: 8-kierunkowy mikrojoystik do pól autofokusa. Reszty nie ruszano, nie licząc drobnej roszady klawiszy na tylnej ściance związanej z dodaniem mikrojoystika. Mamy więc do czynienia z całkiem sporym aparatem z dużym, komfortowym uchwytem, uszczelnieniami, górnym wyświetlaczem, ekranem na bocznym przegubie, dwoma pokrętłami sterującymi i jednym… slotem kart pamięci. Pewnie konstruktorzy zapatrzyli się w Nikona D7500, któremu też zafundowano tylko jeden, podczas gdy D500, D7200, a nawet staruszek D7100 posiadają po dwa.

     Wizjer aparatu pokazuje 100% kadru, ale powiększenie obrazu nie jest rewelacyjnie wysokie. 0,59× to wynik trochę gorszy niż w konkurencyjnym Nikonie D7500, czy też EOSie 7D II.

     Ekran odbieram ambiwalentnie. Z jednej strony cenię go za dobrze zorganizowane dotykowe sterowanie, z drugiej nie podoba mi się słaba widoczność obrazu przy silnym oświetleniu. W ostrym świetle letniego południa gdy fotografowałem Runmageddon, przy zdjęciach z żabiej perspektywy (i stąd niemal obowiązkowym Live View) zamiast skupić się tylko na kadrze i momencie wyzwalania migawki, ja głównie walczyłem by w ogóle coś zobaczyć na ekranie.

     Canonowi 90D nie poskąpiono szybkich zdjęć seryjnych. 10 klatek/s przy ciągłym autofokusie to bardzo dobry wynik. Przejście na Live View i Dual-pixel AF pozwala strzelać maksymalnie 7 klatek/s. AF-S zarówno w trybie lustrzankowym, jak i Live View oznacza podwyższenie częstości serii do 11 klatek/s. Wykrywanie i śledzenie twarzy to cecha nie tylko trybu bezlusterkowego nowego EOSa, gdyż działa także gdy pracujemy nim z użyciem wizjera optycznego. Rzecz opiera się na 220-kilopikselowym czujniku pomiaru światła i barwy, podstawowym elemencie Intelligent Tracking and Recognition Auto Focus, czyli po prostu iTR AF. Trochę się nim pobawiłem podczas fotografowania EOSem 90D, i zasadniczo wygląda że działa to tak jak powinno. Problemem okazała się jednak niestabilna współpraca aparatu z zoomem EF 100-400/4.5-5.6L IS II, a konkretnie okazjonalne, choć raczej częstsze niż rzadsze, backfocusy. Stąd na pełną ocenę iTR AF jeszcze za wcześnie. Jeszcze mniej ucieszyło mnie, że z tego powodu musiałem wywalić do kosza sporo zdjęć wykonanych podczas Runmageddonu.  

11 klatek/s to niby dużo. Ale czasem za mało. Na kilka serii zdjęć z końcówki
runmageddonowej zjeżdżalni, żadnym nie trafiłem w sam początek rozbryzgu,
z jeszcze widocznym zjeżdżaczem.

     Co w autofokusie poza iTR AF? Znane z EOSa M6 Mark II niemal pełne pokrycie pola kadru czujnikami AF – to w Live View, rzecz jasna. Natomiast w trybie lustrzankowym, znane z EOSa 80D 45 pól krzyżowych, z których ponad połowa działa (w tym kilka jako krzyżowe) nawet przy f/8. Znaczy, z obiektywami o tak niedużym maksymalnym otworze względnym.

Podczas fotografowania cieszyłem się z pojemnego bufora, gdyż strzelanie seriami 10-11 klatek/s zdjęć RAW+JPEG oznacza naprawdę sporą całkowitą objętość plików. Mogłem wykonać jedną po drugiej, z symbolicznymi odstępami, trzy sekundowe serie, a bufor nadal nie zapychał się. Tyle, że później by było równie pięknie musimy korzystać z karty UHS-II. No, chyba że nie zależy nam na szybkim opróżnieniu bufora. Bo z „jedynką” w slocie ono trwa… i trwa… i trwa. W przypadku serii takich jak wspominałem lekko licząc pół minuty.

     EOS 90D korzysta z szybkiego procesora Digic 8, który z pewnością pomaga w ogarnięciu tematu szybkich serii z autofokusem, ale też umożliwił wprowadzenie filmowania w rozdzielczości 4K. Z pewnymi ograniczeniami, np. brak 24 klatek/s, lecz i tu działa autofokus z wykrywaniem oka / twarzy i pracujemy całą szerokością matrycy. Ciekawe, że – w odróżnieniu od EOSa M6 II – w 90D możemy tego cropa (ok. 1,7×) w 4K wprowadzić, by filmować „piksel na piksel” oraz zmniejszyć rolling shutter. Choć ten i tak podobno jest nieduży, o czym już wspominałem przy okazji EOSa M6 Mark II. W filmowaniu pomaga obecność gniazd mikrofonu i słuchawek, a sygnał 10-bit 4:2:2 możemy wypuścić na zewnątrz przez gniazdo HDMI.

     Zasilaniem jest tradycyjnie dla tej serii Canonów, jeszcze bardziej tradycyjny akumulator LP-E6(N), pozwalający wykonać (wg. standardów CIPA) aż 1300 zdjęć. Świetny wynik, choć oczywiście uzyskuje się go wyłącznie w lustrzankowym trybie pracy, a nie przy Live View.

Źródło: Canon

     OK, dwa aparaty są. Coś jeszcze? Tak i nie. To znaczy nie pojawiło się nic niespodziewanego. Za to całkiem oficjalnie i już w formie materialnej, a właściwie nawet finalnej, zobaczyłem dwa od dawna „przeciekające” zoomy RF: 15-35/2.8 i 24-70/2.8. Oba oczywiście L, oba stabilizowane i oba uszczelnione. Ten ultraszerokokątny jest światowym rekordzistą jeśli chodzi o kąt widzenia zooma o jasności f/2.8 i jednocześnie płaskiej przedniej soczewce.

     Ciekawostką jest fakt, że stabilizacja obiektywów wykorzystuje także sygnały o ruchu aparatu, by precyzyjniej wykryć, zmierzyć, a potem zmniejszyć rozmazania obrazu. Po canonowsku nazywa się to Dual Sensing IS. Teoretyczna skuteczność tego systemu to 5 działek czasu.

     Trzeci ze Świętej Trójcy zoomów RF f/2.8, czyli 70-200 mm, nadal w proszku. Czyli w formie zupełnie niefunkcjonalnej makiety. Wszyscy spodziewali się jego – mniej lub bardziej oficjalnej – premiery już teraz, ale okazuje się, że poczekamy na nią jeszcze trochę. Ale podobno nie dłużej niż do końca roku.

     O, to tyle nowego od Canona. Z całego pokazanego zestawu sprzętu najbardziej spodobał mi się EOS 90D i ten szerokokątny zoom RF. Lustrzanka może i nie zastępuje Canona 7D II, ale jestem pewien że niemało jego dotychczasowych użytkowników zamiast czekać na „trójkę”, kupi sobie „dziewięćdziesiątkę”. Bo to naprawdę dobrze dopracowana i przyzwoicie działająca lustrzanka. Efekty zdjęciowe prezentują się obiecująco – w każdym razie tyle mogę stwierdzić po krótkim obcowaniu z tym aparatem. Ekran warto by dopracować pod kątem pracy w ostrym świetle, ale cóż… To nie bezlustrowiec, a lustrzanka, do tego ze średniej półki, więc i wymagania wobec niej nie mogą być zbyt wysokie. Ale już RF 15-35 mm F2.8L IS to zupełnie inna bajka. Tu wymagania są znacznie wyższe, bo w klasie Pro nie ma przebacz. Z chęcią sprawdzę jak bardzo zbliżył się on do ideału zooma UWA. 

    Na koniec wrzucam kilkanaście zdjęć ze śląskiego Runmageddonu. Nota bene, to wspaniała, bardzo fotogeniczna impreza. Warto ją odwiedzić z aparatem - TU znajdziecie namiary na kolejne edycje. 

     Zdjęcia wykonałem EOSem 90D, a niemal wszystkie one to lekko obrobione w canonowskim DPP pliki CR3. Zdjęcia często wymagały ściemnienia o 0,5-1 EV (ciemne stroje oszukiwały pomiar), regularnie też trochę rozjaśniałem cienie. Używałem dwóch zoomów ze skrajów zakresów kątów widzenia: EF-S 10-18 mm f/4.5-5.6 IS STM (bardzo lubię to szkło - TU mój jego test) oraz wspominany już EF 100-400 mm f/4.5-5.6L IS II USM. Oba praktycznie zawsze pracowały otwartą przysłoną. Czułością z rzadka wychodziłem ponad natywne ISO 100. Raz, czy dwa wszedłem wyżej dla skrócenia czasu (szybki ruch lub najdłuższe tele).