Moim okiem: Kilka nowych obiektywów

     Nowych i ciekawych. Pojawiły się one w ostatnich tygodniach, czasem w formie oficjalnych premier, czasem oficjalnych zapowiedzi, a niekiedy zapowiedzi nieoficjalnych. Choć niektóre z tych ostatnich pochodzą wprost od przedstawicieli producentów sprzętu foto, którym całkiem niechcący coś się wypsnęło. Poza tymi niektórymi pojawiły się też całkiem nieoficjalne zapowiedzi nowości – plotki, pisząc wprost. Czasem oparte na poważnych podstawach, czasem widać, że zostały wyssane z palca, innym razem aż trudno dociec poziomu ich prawdziwości. Tak czy inaczej, warto o tych nowościach wspomnieć.

      Zacznę od najprawdziwszej, najoficjalniejszej premiery: Venus Optics, czyli producent obiektywów Laowa, pokazało kolejną superszerokokątną stałkę – tym razem 14 mm f/4., a jej pełna nazwa brzmi: Venus Optics Laowa 14mm F4 FF RL Zero-D. Bardzo dobry ruch! Po pierwsze jest to rozwinięcie w górę linii zaczynającej się od 9 mm i dalej 11 mm. Teraz pojawiło się 14 mm, więc liczę na 16-18 mm. Takich obiektywów do bezlustrowców brakuje na rynku. Nie to, że całkiem nie ma, wspomnę Samyanga AF 18 mm f/2.8, ale przydałaby się konkurencja lub inne spojrzenie na temat jasności, gabarytów itd. Kwestia druga związana z tą „czternastką”: Venus Optics rehabilituje się, prezentując następcę / zastępcę nieudanego obiektywu 15 mm f/4. To miał być taki uniwersalny UWA / makro / shift, czyli trzy sroki za ogon, a wyszło bardzo tak sobie. Teraz pojawiło się 14 mm już całkiem normalne, czyli bez żadnych udziwnień. 

     Dzięki niedużej jasności jest małe, lekkie (228 g, mimo że całkiem metalowe), można używać zwykłych okrągłych filtrów z gwintem 52 mm (zaledwie!). Nie dziwiłoby więc tradycyjne dla szkieł Laowa oznaczenie C-Dreamer (C od Compact), ale tym razem widzimy C&D-Dreamer. Mamy więc połączenie mikroskopijności gabarytów z niedużą dystorsją. Rzeczywiście niedużą, sądząc po pierwszych testach, np. TU. Obiektyw nie wstydzi się też swojej rozdzielczości, ale dla równowagi ma potężne winietowanie. Ciekawostką jest zaledwie 5-listkowa przysłona. Całe szczęście równie duża jest liczba dostępnych mocowań: Sony FE, Nikon Z, Canon RF, L-Mount, Leica M. Za to więcej jest w nim szlachetnych soczewek: 3 niskodyspersyjne, 2 asferyczne, 1 o wysokim współczynniku załamania światła. Cena na Polskę nie jest jeszcze znana. Amerykańska sugerowana to 550 dolarów, więc u nas należy się spodziewać podchodzącej pod 2500 zł. Uczciwa cena.

     Z kolei najnowsza Sigma 105 mm f/2,8 DG DN Macro Art szczyci się tylko dwoma mocowaniami: L-Mount oraz Sony FE. Sony, wiadomo, trzeba ze względu na liczbę potencjalnych kupców, a L-Mount to teraz własny bagnet Sigmy. Zlekceważono więc zarówno Canona, jak i Nikona. 105 mm to w Sigmie klasyczna ogniskowa, światło f/2.8 i maksymalna skala odwzorowania 1:1 również nie dziwią. Jeśli już coś, to niepokoi mnie skromna możliwość przymknięcia przysłony – f/22. W makro? Dziwne! Szczególnie, że Sigma kiedyś błysnęła w tej konkurencji, produkując stopiątkę makro przymykającą się aż do f/45.

     Całkiem od nowa zaprojektowana część optyczna składa się z 17 soczewek (w tym jedna SLD), a przy jej tworzeniu szczególnie przyłożono się do skorygowania podłużnej aberracji chromatycznej oraz komy. To dobrze, gdyż tych wad bardzo trudno pozbyć się w edycji zdjęć. Obiektyw jest uszczelniony, posiada pierścień przysłon którego kliknięcia można wyłączyć, a limiter makro ma trzy zakresy działania. Możliwa jest współpraca firmowymi telekonwerterami. A że one produkowane są wyłącznie z mocowaniem L, więc użytkownicy Sony mogą sobie tylko pomarzyć o powiększeniu tą metodą maksymalnej skali odwzorowania. Cena sugerowana tej Sigmy wynosi 3390 zł.

     Całkowicie oficjalnie objawił się portretowy Fujinon XF 50 mm f/1 R WR. O nim wszystko już było wiadomo, gdyż przeciekał on od dawna. To szkło nie jest klasycznym prężeniem muskułów, jak ma to miejsce choćby w przypadku Noct-Nikkora Z 58 mm f/0.95. Fujinon  nawet nie wymaga szczególnego używania muskułów przez fotografujących. Masa około 850 gramów nie wygląda przecież niepokojąco. Byle tylko aparat miał solidny uchwyt. Obiektyw jest nie tylko najjaśniejszym szkłem w systemie Fuji, ale jednocześnie najjaśniejszym na świecie obiektywem z autofokusem. Kilka lat temu pojawiły się całkiem oficjalne informacje o standardowym Fujinonie 33 mm f/1, wystąpił on nawet w harmonogramach premier. Jednak po jakimś czasie znikł, a potem został zastąpiony portretówką. To dobra zmiana. 

     Wewnątrz obiektywu niezbyt bogato, gdyż znajdziemy tam „tylko” 12 soczewek, wśród nich jedną asferyczną i dwie ED. Pozostawiono sporą minimalną odległość ogniskowania, wynoszącą 70 cm. To pewnie okazało się lepszym rozwiązaniem niż komplikowanie konstrukcji zespołami soczewek pływających. A do portretu 0,7 m nie będzie przecież zbyt dużym dystansem. Cena – wiadomo, że niskiej nie było co się spodziewać. Polskie Fuji sugeruje 7499 zł, co z pewnością jest dużą sumą, ale nie nierozsądną. Jak za TAKIE szkło, rzecz jasna.

     Ostatni z oficjalnie przedstawionych obiektywów, o których chciałbym wspomnieć, to Nikkor Z 14-24 mm f/2.8 S. Niby nic nadzwyczajnego, zbliżone konstrukcje są już na rynku. Jednak czytając informację prasową zostałem zaskoczony. Napisano tam, że to najkrótszy zoom UWA o jasności f/2.8. Jak „najkrótszy”, skoro Sony zrobiło 12-24 mm f/2.8, a Sigma ma identyczny 14-24/2.8? Musiałem kilka chwil pomyśleć, żeby zorientować się że nie chodzi o slangową najkrótszość, czyli najkrótszą ogniskową, a po prostu o linijkową długość obiektywu. Zdziwiło mnie trochę, że Nikonowi chciało się chwalić takim drobiazgiem, ale pomyślałem że warto sprawdzić co jest na rzeczy. Może ten zoom naprawdę okazuje się wyjątkowym liliputem? I co, jest? No, jest. Przy swoich 125 mm okazuje się krótszy o 6 mm od wspomnianej Sigmy i o 12 mm od Sony. A ten „ogromny” zysk wynika głównie z pomysłu by nie stosować zintegrowanej osłony przeciwsłonecznej, a odłączaną. A bez niej Nikkor zyskuje tych kilka – kilkanaście milimetrów, którymi chwali się jego marketing. Naprawdę warto było wyciągać takie duperele? Czy nie lepiej było zaakcentować fakt „płaskiej” przedniej soczewki, której brak konkurentom? Nie lepiej było przypomnieć, że to zmniejsza prawdopodobieństwo tworzenia blików pod światło oraz pozwala na korzystanie z klasycznych okrągłych filtrów? Co prawda o średnicy aż 112 mm, ale zawsze coś. Można było też wyraźniej chwalić się ekranem LCD, bo w obiektywach to nadal rzadkość. Nie, uznali że ważniejszym NAJ jest sześć milimetrów. Dobre choć to, że Nikon mało chwali się ceną 11999 zł. Inna sprawa, że Sony przebija go, żądając za swe dwa milimetry mniej o 3000 zł więcej. Za to Sigmę 14-24/2.8 kupuje się za połowę ceny Nikkora. No, wreszcie jak za starych dobrych czasów – kundel jest dwukrotnie tańszy od firmówki. Chyba już się od tego odzwyczailiśmy…

     Przy okazji, drugim zaprezentowanym jednocześnie Nikkorem jest Z 50 mm f/1.2 S. Pomysł na ominięcie światła f/1.4 i bazowanie na dwóch obiektywach standardowych: f/1.8 oraz f/1.2, wydaje się rozsądne. Do czasu gdy zorientujemy się, że 50/1.2 ma 15 cm długości, waży ponad kilogram, a jego cena uplasuje się w bliskich okolicach 10000 zł. 

     Na koniec kilka słów o obiektywach niepewnych. Pentax nie wszystek umarł i coś tam spróbował ulepić. No, w każdym razie opatentował, i są to nawet ciekawe szkła: zoomy APSC 15-45 mm oraz 18-105 mm. Nie byłoby w nich nic oryginalnego, gdyby nie światło f/2.8. Dobry pomysł! 

     Ciekawe okazują się zapowiadane nieoficjalnie trzy jasne teleszkła Canona. Oczywiście mają one mieć bagnet RF, a są to: 250 mm f/2 (był kiedyś taki Olympus OM, pamiętacie?), 500 mm f/2.8 oraz oryginalna portretówka 70-135 mm f/2. Żeby jeszcze Canon zrobił do pary 20-35 mm f/2, byłby z tych dwóch zgrabny reporterski komplecik. O nim na razie głucho, ale na pocieszenie mają wyprodukować RF 50 mm f/1.8. Dobre i to!

     U Panasonica troszkę bardziej oficjalnie, gdyż pokazał on zarówno zdjęcie kilku swoich nowych propozycji, jak też dość precyzyjnie umieścił ich premiery w czasie. Oczywiście, jeśli tylko określenie near future uznamy za precyzyjne. Widać, że twórcy systemu wzięli przykład z Nikona i szybkiego rozwijania przez niego linii stałek Z. Stąd i u Panasa mają pojawić się cztery takie szkła, wszystkie ze światłem f/1.8. Do kompletu dorzucą nam zooma 70-300 mm f/4.5-5.6.

     Na koniec jeszcze ciekawostka APSowa, ale tym razem przeznaczona do bezlustrowców. To oldskulowy, manualny standardzik TTartisan 35 mm f/1.4, wyjątkowy dzięki zaprezentowaniu na jego obudowie schematu optycznego. Dotychczas jedyną tego typu ekstrawagancją były rysunki układu soczewek na pudełkach obiektywów Laowa, ale tu pomysł ewoluował na wyższy poziom.

     Tyle o nowych obiektywach. Pisząc artykuł trafiałem raz po raz na smakowite informacje dotyczące aparatów, ale uznałem że nie będę mieszał tematów. O nich napiszę wkrótce.