Minolta 7000. 30 lat minęło...!

Źródło: Minolta.

     Dokładnie 30 lat temu świat ujrzał Minoltę 7000 – pierwszą lustrzankę autofokus z prawdziwego zdarzenia. Oczywiście, było już wówczas na rynku kilka modeli lustrzanek AF. Każdy z czterech pozostałych producentów z ówczesnej „Wielkiej Piątki” miał taki w swojej ofercie, ale koncepcja ich budowy oraz wygląd nijak nie przypominały tego, co znamy z czasów „po 7000”.

     Były to bowiem „zwykłe” lustrzanki z ręcznym ustawianiem ostrości, z dodatkowo wbudowanym układem analizującym ostrość na podstawie wskazań sensora AF. Lustrzanki te powstawały na bazie istniejących modeli: Pentax ME-F oparty był na ME Super, Olympus OM-30 na OM-20, Nikon F3-AF oczywiście na F3, a Canon AL-1 przypominał AE-1. Jedynie Canon T80 – ostatni z aparatów tego typu – był konstrukcją nieco bardziej nowatorską. Wymienione powyżej lustrzanki AF mogły współpracować ze wszystkimi dotychczas produkowanymi, „manualnymi” obiektywami swojej firmy, ale wtedy ustawianie ostrości odbywało się ręcznie, a diodowe wskazania w celowniku jedynie ułatwiały prawidłowe zogniskowanie. Do każdego aparatu skonstruowano jeden, rzadziej dwa lub trzy obiektywy zapewniające w pełni automatyczne ustawianie ostrości. Były to najczęściej monstra składające się z obiektywu właściwego i przyczepionej do niego „cegły”, w której mieścił się silnik napędzający, jego zasilanie, a w przypadku niektórych konstrukcji także cały układ analizy ostrości. Jedynie obiektywy zaprojektowane do Canona T80 oraz (szczególnie) do Nikona F3-AF wyróżniają się w miarę normalnymi kształtami i rozmiarami. Były to najczęściej zoomy 35-70 mm, choć dla T80 stworzono dwa zoomy (długi i krótki) oraz obiektyw standardowy. Najmniej sensowny był natomiast zestaw optyki AF do Nikona F3-AF. Składał się on bowiem z dwóch obiektywów stałoogniskowych, ale oba miały ogniskową dłuższą od standardowej: 80 i 200 mm.

     Jak widać, wszystkie te lustrzanki były hybrydami starych aparatów z raczkującą nową technologią i żadna z nich nie stanowiła przełomu ideologicznego i technicznego w konstrukcji aparatów fotograficznych. Minolta nie poszła tą drogą, choć na rynku japońskim pojawiła się w krótkiej serii Minolta X-600, czyli model zbliżony do X-700 wyposażony w czujnik ostrości i sygnalizację jej ustawienia w wizjerze. Jednak w odróżnieniu od konkurentów Minolta nie wyprodukowała do X-600 żadnego obiektywu AF. Ten brak udziału we współzawodnictwie nie powinien dziwić. W końcu na deskach kreślarskich konstruktorów Minolty trwała już praca nad „prawdziwą” lustrzanką AF: Minoltą 7000. 

     Jej pionierskość wynika z faktu, że jako pierwsza została zaprojektowana od początku jako aparat z automatycznym ustawianiem ostrości, w którym autofokus nie jest jedynie dodatkiem, a stanowi integralną całość z pozostałymi systemami. Świadczy o tym nie tylko budowa aparatu, ale także sposób współpracy jego podzespołów i sterowanie nimi. Minolta postanowiła odciąć się od swych konstrukcji z ręcznym ustawianiem ostrości i zaprojektować aparat zupełnie od nowa, według nowych reguł. Nie chodzi tu wyłącznie o nowe mocowanie obiektywów, ale też choćby o sprawowany przez dwa mikroprocesory nadzór nad wszystkimi podzespołami, od migawki i silnika autofokusa począwszy, na wyświetlaczach i pomiarze światła kończąc.

     Patrząc z dzisiejszej perspektywy na osiągi i możliwości Minolty 7000, możemy się uśmiechać z politowaniem, ale na tamte czasy była ona wielkim osiągnięciem techniki. Warto też zauważyć, że od razu została ona otoczona całkiem bogatym osprzętem. Były tam dodatkowe matówki, wizjer kątowy, dwa flesze z osprzętem, tylne ścianki, sporo kabli oraz aż tuzin obiektywów. Czy którykolwiek z nowo pojawiających się ostatnio systemów może od początku istnienia chwalić się takim bogactwem?

Źródło: Singapore Monitor.



Źródło: Singapore Monitor

     Miałem problem z ustaleniem daty premiery Minolty 7000. Wszystkie źródła podają "luty 1985" i przez długi czas nie mogłem znaleźć nic bardziej precyzyjnego. Aż trafiłem na skan Singapore Monitor z 5 lutego 1985 roku i zawarte tam króciutkie "pierwsze wrażenia" z fotografowania Minoltą 7000 autorstwa Lee Chiu San. Szczęśliwie napisał on, że premiera aparatu miała miejsce "w zeszłym tygodniu". Ów zeszły tydzień obejmował końcówkę stycznia oraz trzy pierwsze dni lutego. 2 i 3 lutego odpadają jako sobota i niedziela, czyli mało prawdopodobne terminy premiery, pozostaje więc piątek 1 lutego 1985 roku. 

     Minolty, ani późniejszej Koniki Minolty nie ma już na rynku fotograficznym. Ich spadkobiercą w dziedzinie lustrzanek, czy też ujmując szerzej, aparatów z wymienną optyką, od ponad 8 lat jest Sony. W tym czasie zawartość Minolty w Sony ciągle spada, ale i w najnowszych konstrukcjach ciągle można dostrzec minoltowskie ślady. I to nawet nie tylko te z przełomu wieków, ale także z początków 1985 roku. Nie jest ich dużo. Na posterunku pozostał minoltowski bagnet obiektywu A, nie zmieniono też standardu gniazdka wężyka spustowego. Sony nadal wykorzystuje dwa obiektywy z Pierwszej Dwunastki – „pięćdziesiątki”: f/1,4 i f/2,8 makro – choć dotyczy to wyłącznie ich konstrukcji optycznych. No i jeszcze jedna pamiątka, symboliczna i znacząca: oznaczenie α w aparatach Sony pochodzi od symbolu uzupełniającego nazwy modeli Minolt AF przeznaczonych na japoński rynek – co zresztą widać na zdjęciu w nagłówku.