TEST: Sigma 18-35 mm f/1,8 DC HSM

Więcej światła!? A po co?

    Sigma. 10 ostatnich lat to najpierw zdecydowane jej przodownictwo wśród niezależnych producentów obiektywów, a później skok na najwyższy poziom jakości i wyraźne podgryzanie optyki firmowej. Jedni wielbią (i kupują) 35 mm f/1,4, inni chwalą (i kupują) równie jasną pięćdziesiątkę, jeszcze inni 120-300/2,8. To świetne obiektywy, ale mi Sigma najbardziej zaimponowała nie żadną pełnoklatkową stałką, a APSowym zoomem 18-35 mm f/1,8. To oczywiście już nie nowość, jednak na tyle ciekawe szkiełko, że grzechem byłoby nie przedstawić go.

    Pierwsze wieści o tym obiektywie zostały przyjęte z niedowierzaniem, a znawcy uznali, że będzie on koszmarnie drogi, a z otwartą przysłoną tworzył koszmarnie nieostre zdjęcia. Bo przecież wiadomo, że to tylko chwyt marketingowy. Mocny chwyt, nikt nie spodziewał się wzrostu jasności aż o 1,3 działki w porównaniu ze standardową w zoomach wartością f/2,8. Niby w cyfrowym kompakcie zdarzył się wcześniej jeden startujący od f/1,4 (Panasonic LX7), ale wśród wymiennej optyki każde zejście poniżej f/2,8 było wydarzeniem. Małoobrazkowy Angenieux 28-70/2,6 (i rozwinięcia autorstwa Tokiny), dwa zoomy f/2 do lustrzanek Olympusa 4/3”, później, już po Sigmie 18-35 mm, samsungowy APSowy 16-50/2-2,8. I tyle tego jasnego, ja więcej nie kojarzę.

Ciemne wnętrze kościoła. Z ręki? Zoomem? Bez stabilizacji?
Przy ISO 100? Z tą Sigmą to żaden problem. 

    Najpierw upadła sprawa ceny, która już na starcie wyniosła zaledwie trzy tysiące z (niedużym) kawałkiem. Warto zauważyć, że do teraz, przez dwa lata obecności na rynku, spadła ona tylko symbolicznie, co świadczy o wysokim stopniu pożądania tego zooma. Druga kwestia, czyli niska jakość obrazu, okazała się bajką już po pierwszych, pobieżnych kontaktach z obiektywem fotografów i dziennikarzy.

    I od razu zaczęły się spekulacje o renesansie niepełnoklatkowych lustrzanek. Standardowy zoom f/1,8 wyrównuje bowiem szanse matryc APSC w porównaniu z małoobrazkowymi f/2,8 jeśli chodzi o możliwości osiągania niedużej głębi ostrości oraz zdjęcia w słabym świetle (pozwala korzystać z niższych czułości). A wręcz przewagą jest stwarzanie bardziej komfortowych warunków autofokusowi.

Rzeczywista krotność zakresu ogniskowych ciut
ponad 1,8 to trochę mało jak na zoom standardowy.

    Ale czy ta Sigma naprawdę może stać się odpowiednikiem klasycznego zooma 24-70 mm f/2,8? No, nie bardzo, bo brakuje jej zakresu. Biorąc pod uwagę rzeczywiste ogniskowe na krańcach (goście z dpreview wymierzyli 18,1 mm i 32,8 mm) oraz rzeczywiste cropy niepełnoklatkowych matryc (1,6 u Canona i 1,52-1,56 u reszty), nie możemy liczyć na wiele. Dolny kraniec to w Canonach odpowiednik małoobrazkowych 29 mm, a u reszty 27,5-28 mm. Góra zakresu tylko u Canona troszkę przekracza 50 mm, a dla pozostałych ledwie sięga tej wartości. W praktyce jest to więc zoom szerokokątny, a nie standardowy. O ciasnym portrecie nie ma co marzyć, a i w szerokokątności też jest skromny, bo do 24 mm sporo brakuje. I jeszcze jeden niedostatek w stosunku do 24-70/2,8 na pełnej klatce. Tam, gdy zrobi się naprawdę ciemno, możemy założyć stałkę f/1,4 i jesteśmy dwie działki światła do przodu. Mając Sigmę 18-35/1,8 o takim manewrze nie ma co marzyć. W każdym razie w lustrzankach, bo do nich nie dołączymy żadnego manualnego Noktona f/0,95 lub czegoś podobnego.

Bokeh przy 35 mm i otwartej przysłonie
do najpiękniejszych nie należy. Ceglany mur wygląda co prawda
nieźle, lecz w gałęziach widać wyraźną nerwowość. 

    Gabaryty i masa są godne małego obrazka. Widać to zresztą po zdjęciu w nagłówku, do którego obiektyw pozował w towarzystwie Nikona D5300. Waży 800 g, liczy 12 cm długości i ma średnicę 8 cm. Korzysta z filtrów 72 mm. Metalowe są oba pierścienie i tył obiektywu, a środek ze skalą ostrości oraz sam przód, plastikowe. Sigma zaliczyła go do rodziny Art – brzmi pięknie, co trochę osładza brak uszczelnień. W konstrukcji optycznej zabrakło, co mnie trochę dziwi, niby-fluorytowych soczewek FLD, ale są 4 asferyczne i 5 niskodyspersyjnych SLD. W sumie mamy w środku aż 17 elementów optycznych.

Nieostrości przy najkrótszej ogniskowej wyglądają nieźle, choć
widać trochę rozdwojeń ostrych linii (np. ramy okien). To zdjęcie
najpierw wykonałem z otwartą przysłoną, lecz nieostrości tyłu
były tak silne, że nie było co oceniać. Już nie mówiąc o płyciutkiej
i niewystarczającej głębi ostrości na pierwszym planie.
Użycie f/5,6 spowodowało, że sprawy mają się znacznie lepiej.

    Zoomowanie i ogniskowanie odbywa się wewnętrznie. Oba pierścienie wykazują się bardzo wysoką kulturą pracy, zwłaszcza ten od zmiany ogniskowych – tarcie statyczne nie większe od kinetycznego, wspaniała płynność ruchu; mniam! Zakresy ruchu pierścieni są niewielkie: zooma ok. 1/6 pełnego obrotu, ostrości nieco ponad 1/4. Z tym, że reporterska część skali ostrości (czyli 1 m - ∞) jest króciutka i obsługujemy ją centymetrowym ruchem pierścienia. Ogniskowanie automatyczne realizowane jest silnikiem HSM, cichutkim i wcale nie superszybkim. Ale wspomniany niewielki zakres ruchu obiektywu (dla reportażu) powoduje, że ostrzenie odbywa się błyskawicznie. Minimalny dystans ostrości to 0,28 m, a maksymalna skala odwzorowania wynosi 1:4,3. Stabilizacji nie ma, ale nie dla każdego to problem. Zwłaszcza gdy fotografujemy Pentaxem lub Sony. W sklepach obecne są wersje ze wszystkimi pięcioma lustrzankowymi mocowaniami. Gdybyście nie mogli się doliczyć – piąte to Sigma.

Ostrość obrazu dla najkrótszej ogniskowej.

Kliknij, by obejrzeć w pełnej rozdzielczości.

    Jakość tworzonego obrazu widać na zdjęciach, a ja dodam kilka liczb. Przyznaję się, nie przeprowadziłem pełnego, studyjnego testu tego zooma na Nikonie D5300. Kiedyś testowałem go dogłębnie na Canonie 650D i tamte wyniki będą i teraz w dużej części pasowały. Zoom Sigmy wyciągnął z 18-megapikselowego przetwornika Canona 2700 lph, czyli tyle co wysokiej klasy stałki, jeśli nie więcej. Nikon ze swoimi 24 Mpx pewnie zaprezentowałby się troszkę lepiej, ale ogólnie pracowałby podobnie. Wspomniana maksymalna rozdzielczość pokazuje się co prawda tylko w środku klatki, ale za to widać ją już przy przymknięciu do f/2-2,8 i trzyma się do f/8 – rzecz obowiązuje dla całego zakresu zooma. Podobnie jak fakt, że rozdzielczość dla otwartej przysłony jest zaledwie o 100 lph niższa niż owo maksimum. Brzegi kadru wypadają przy słabych przymknięciach o 200-300 lph, a przy optymalnych (f/5,6-8) o 100-200 lph gorzej od centrum. Większą różnicę widać przy krótkich ogniskowych, mniejszą w środku i w górze zakresu zooma. Jeśli ten opis uzupełnię informacjami o braku krzywizny pola, świetnym kontraście zdjęć już od f/2,8 (dół zakresu) i f/2 (środek i góra), słabo widocznej aberracji chromatycznej, zaledwie symbolicznej komie (tylko dla 18 mm, f/1,8), obiektyw jawi się wręcz jako rewelacja. Nie mam pojęcia, jakich czarów użyła Sigma dla uzyskania takiej ostrości obrazu, ale rezultaty są świetne.

Ostrość obrazu przy najdłuższej ogniskowej -
wycinki dla centrum i brzegu kadru.
Kliknij by obejrzeć w pełnej rozdzielczości.

         Winietowanie przy otwartej przysłonie ma dla całego zakresu podobną intensywność 4/3 EV i jest raczej łagodne, czyli ściemnianie kadru od środka ku narożom odbywa się w miarę płynnie. No i można łatwo to ściemnienie zlikwidować, gdyż przymknięcie przysłony do f/4 całkowicie załatwia sprawę, a i przy f/2,8 praktycznie nie ma już czego się czepiać.
Na serii zdjęć obok widać winietowanie przy najdłuższej ogniskowej, ale w tym zoomie dół i środek zakresu dają podobne wyniki.
By dobrze pokazać winietowanie musiałem wyrównać jasność poszczególnych klatek, bo przy mocniej otwartej przysłonie zdjęcia wykonane tą Sigmą bywają ciemniejsze. Czasem bardzo wyraźnie, czasem leciutko, czasem ani troszkę. Z pojawianiem się tego zjawiska trzeba się jednak liczyć.

Dwuprocentowa dystorsja beczkowata to teoretycznie całkiem sporo,
ale w reporterskiej praktyce rzecz może być wręcz niezauważalna.

Tu postarałem się poprowadzić dół ściany zamku wzdłuż krawędzi

klatki. Zniekształcenie jest widoczne, lecz zupełnie nie razi. 

 
  Dystorsja? No, jest. Dla najkrótszej ogniskowej zauważmy 2-procentową dystorsję beczkowatą. Wraz z wydłużaniem ogniskowej „beczka” płynnie zmniejsza się, a później przechodzi w „poduszkę”, która dla 35 mm odkształca linie biegnące wzdłuż brzegów kadru o 1,6 %. Tych skrajnych wartości w żaden sposób nie mogę nazwać znikomymi, ale też ani trochę nie rażą na zdjęciach reporterskich. Jeśli w ogóle te zniekształcenia widać.

    Przy zdjęciach pod ostre światło już tak dobrze nie jest. Dla dołu i środka zakresu zooma, mocniej przymkniętej przysłony i źródła ostrego światła w kadrze, do policzenia blików może nam zabraknąć palców u ręki, co dobrze widać na zdjęciach po lewej. Pomaga przymykanie nie mocniej niż do f/2,8 i przesunięcie źródła światła choćby tuż poza kadr. Długie ogniskowe wypadają znacznie lepiej.

    Wspaniały obiektyw… ale ja go sobie nie kupię. Jak dla mnie, zoom standardowy powinien być bardziej uniwersalny. A ta Sigma ma funkcjonalność lekko szerokokątnej stałki z możliwością nieznacznej regulacji kąta widzenia. Czyli pracujemy tak jak stałą ogniskową, a więc zoomujemy nogami, ale gdy już wyjdziemy na pozycję do strzału, to możemy dokonać drobnych korekt kadru bez ruszania się z miejsca. To nie dla mnie. Gdyby na dole zoom miał 16 mm, przebolałbym krótką górę. Gdyby na górze widniało „50 mm”, zaakceptowałbym nieco za wąski, jak dla mnie, dół. A tak - ni to, ni sio. A szkoda! Już wolę 24/1,4. Jednak zainteresowanie tym szkiełkiem jest naprawdę duże, co oznacza, że inni nie marudzą tak jak ja. I dobrze. Niech kupują go, fotografują i cieszą się. Jest czym!

Podoba mi się:

+ jasność

+ jakość zdjęć

Nie podoba mi się:

- zbyt mała uniwersalność

Zajrzyj też tu:

TEST: Nikon D3400. Lustrzanka na początek.
TEST: Sigma 50-100 mm f/1.8: jasno – jaśniej – Sigma
TEST: Jasność, widzę jasność! – Sigma 24-35/2
TEST: Kolejna fajna stałeczka, Nikkor 24/1,8
TEST: Nikon D7200. Niby nic takiego...
TEST - Nikkor 58 mm f/1,4G vs. Sigma 50 mm f/1,4 DG HSM "Art"
TEST: Tokina AT-X 11-20 PRO DX F2.8. Jasno i szeroko.
TEST: Sigma 18-200 mm f/3.5-6.3. Superzoom po odchudzaniu.