Jeden mały i jeden duży – premiery Olympusa E-M1 III i Nikona D6

     Targi CP+ startują za dwa tygodnie, więc najwyższa pora by zaczęły się objawiać premiery sprzętu, który na targach ma błysnąć. Dziś swoje błyskanie zaczęły trenować dwa aparaty, oba z wyższej półki, lecz należące do zupełnie innych światów cyfrówek z wymiennymi obiektywami. Z jednej strony mamy wielkiego Nikona, mającego być topem topów w klasie reporterskich lustrzanek. Z drugiej, niby też top, ale już nie dla profesjonalistów. Niby w oznaczeniu widnieje 1, lecz po zdjęciach które producent prezentuje z okazji premiery, wygląda że celem są wymagający entuzjaści. Cóż, skoro stworzyło się Olympusa E-M1 X, trzeba przedefiniować target dla „zwykłej” jedynki.

Źródło: Olympus

     Ona teraz już nie musi. Rolę flagowca przejął E-M1 X, a E-M1 Mark III ma się stać jedynie solidnym aparatem dla wymagających. Olympus wrzucił do niego co miał najlepszego, jednak nie próbując szastać formą. Metalowy, solidny, uszczelniony (IPX1) korpus to powtórka po poprzednich jedynkach, a różnica w stosunku do plastikowego (choć też uszczelnianego) E-M5 III. Procesor jest jeden, TruePic IX, ale podobno radzi on sobie świetnie ze wszystkimi wymagającymi zadaniami. W tym trybami Hi-Res (z ręki 50 Mpx, ze statywu 80 Mpx), autofokusem z wykrywaniem oka, cyfrowym filtrem ND (1-5 EV), stabilizacją. Ta ma skuteczność 7 działek czasu (7,5 przy współpracy ze stabilizowaną optyką). Aparat można przez USB zarówno zasilać, jak i ładować jego akumulator. Port ten umie wykorzystać możliwości powerbanków i ładowarek USB PD (Power Delivery) potrafiącymi wpuścić w USB moc 100 W. Pojawiła się łączność przez Bluetooth.

Nie sport, nie "szybki" reportaż, a raczej plener, portret, natura.
Takie role ma grać nowa "jedynka". Źródło: Olympus

     Wygodę obsługi poprawiono dodając 8-kierunkowy mikrojoystik, co ciut zmieniło układ przycisków sterujących. Jednak ogólnie różnice w stosunku do E-M1 II są tu nieduże. Jeszcze mniejsze, bo wręcz zerowe, dotknęły matrycy (znana już konstrukcja 20 Mpx), wizjera (LCD 2,4 mln punktów – szkoda!), akumulatora (i dobrze!), częstości zdjęć seryjnych (18 klatek/s – nie ma co marudzić). Połowicznie poprawiono gniazda kart pamięci – tylko jedno trzyma standard UHS-II. Migawka testowana była na wykonanie 400 tysięcy cykli. Natomiast polscy potencjalni klienci testowani są z pomocą ceny sugerowanej wynoszącej 7700 zł. Przyznam, że spodziewałem się wyższej. Ta jest rozsądna. Jak na start. Bo myślę, że run na ten aparat zacznie się gdy na początku ceny zobaczymy szóstkę.

     Drugi pokazany dziś aparat prezentuje się w kwestii ceny korzystniej, gdyż na jej początku jak byk stoi trójka. Konkretnie, Nikon D6 proponowany jest za 30999 zł. Znaczy, na razie jeszcze nie, pewnie dopiero w kwietniu, gdyż taką datę początku dostaw przewidują niektóre źródła. Tak czy inaczej, aparat musi zdążyć na lipcowe igrzyska olimpijskie. No dobra, z czym na nie pojedzie? W zasadzie niewiele w nim zmieniono w stosunku do D5. Ot, lepszy autofokus, wbudowany GPS i WiFi, 14 (a nie 12) klatek/s, dwa gniazda kart CFExpress / XQD. Jednak te kilka „drobiazgów” wymagało istotnego ruszenia wnętrza aparatu. Na przykład autofokus obsługiwany jest przez oddzielny procesor. Na nowo zaprojektowano mechanizm ruchu lustra, tak by szybciej tłumione były jego drgania. Przeprojektowano obudowę między innymi by zapewnić miejsce dla anten GPS i WiFi pod plastikową „czapeczką” nad pryzmatem. A propos, wbudowane WiFi ma zasięg rzędu 10 m, więc w wielu wypadkach i tak trzeba będzie, tak jak dotychczas, korzystać z transmitera WT-6. Istotniejsze, że poprawiono organizację wysyłania zdjęć. Teraz łatwiej je segregować, otagowywać i nadawać priorytety. Ciekawostką jest opcja przesunięcia najciekawszych znalezionych ujęć na początek kolejki do wysłania.

     Jednak najistotniejszy, i jedyny poważny, postęp widać w autofokusie. Potrafi on działać przy bardzo słabym oświetleniu (-4,5 EV dla grupy pól w centrum). Ma 105 pól, czyli mniej niż D5, ale możemy wybrać każde z nich oraz tworzyć ich grupy na nowe sposoby. Z obejrzanej podczas premiery prezentacji wynikało, że obejmują one obszar kadru o 60% większy niż w D5. Jednak oficjalne informacje mówią o 60% większym zagęszczeniu. Chyba to drugie jest prawdą, a wzrost wynika z architektury sensorów AF. W Nikonie D6 są one potrójnie krzyżowe, przy czym poszczególne krzyże nie są względem siebie obrócone, a tworzą rodzaj kratki. Współpraca układu pomiaru światła i autofokusa, wsparte dedykowanym procesorem, skutkują między innymi ekspresową analizą kadru, pozwalającą na automatyczne ostrzenie na oku fotografowanej osoby. Dotychczas było to możliwe tylko w bezlusterkowcach lub w lustrzankach pracujących w Live View. Nikon D6 potrafi to robić w trybie „lustrzankowym”. Inna sprawa, jak szybko fotoreporterzy dojrzeją do współpracy z aparatem, który sam wybiera miejsce ustawiania ostrości.

     Matryca? Tak, to samo 21 Mpx co w D5. Fotoreporterzy nie chcą zmian w tym zakresie.

     O, tak wyglądają dzisiejsze premiery. Można je podsumować wspólnie: ewolucja zamiast rewolucji. Ale na tę ostatnią nie ma co liczyć. Zarówno w bezlustrach Micro 4/3, jak i w reporterskich lustrzankach wszystko zostało już powiedziane. Nie bardzo jest miejsce na znaczące zmiany, a poprawa oznacza oskrobywanie z tego co może jest niepotrzebne oraz dolepianie tu i ówdzie jakichś drobiazgów. Opinie bardziej bezkompromisowe mówią o mieszaniu dla samego mieszania i rozpychaniu się w ciasnej beczce. Tak po prawdzie, chyba tylko sprawność autofokusa może być polem do popisu. Co zresztą właśnie pokazał Nikon.

Źródło: Nikon

     Więcej swobody daje projektowanie obiektywów. Zarówno Nikon, jak i Olympus uzupełniły swoje dzisiejsze premiery zapowiedziami nowych obiektywów. Co ciekawe, nie są to szkła dedykowane do ogłoszonych aparatów. Zwłaszcza w przypadku Nikona, gdyż dwa jego obiektywy przeznaczone są do bezlustrowych Nikonów Z. Pierwszym jest przedłużenie linii stałek f/1.8 o obiektyw 20 mm. Drugi jest pierwszym pełnoklatkowym szkłem Z nie należącym do rodziny S. Takie obiektywy były nieoficjalnie zapowiadane, aż wreszcie jeden objawił się. To spacerzoom 24-200 mm f/4-6.3. Canon ma taki, Sony też, więc i Nikon musi. Teraz czas na Panasonica.

Źródło: Olympus

     Olympus pokazał obiektyw, który zasadniczo może współpracować z E-M1 III, ale nie występuje razem z nim na oficjalnych zdjęciach. I to pomimo, że należy do rodziny Pro. To obiektyw, który ma zachęcać dotychczasowych użytkowników „kitowych” zoomów standardowych do pomyślenia o zakupie szkła wyższej klasy. Bez względu na ideę, która przyświecała jego twórcom, jest to mocno zminiaturyzowany, ale podobno świetny jakościowo zoom standardowy 12-45 mm f/4. Zminiaturyzowany został tak bezkompromisowo (długość 7 cm, masa ok. 250 g), że nie ma ani przesuwnego osiowo pierścienia ostrości (AF/MF), ani przycisku funkcyjnego L-Fn, ani wbudowanej stabilizacji. No, ona akurat najmniej się przyda, biorąc pod uwagę bardzo wysoką skuteczność stabilizacji matryc w Olympusach.