Sigma fp L. Nie, to wcale nie jest obiektyw.

     Tak, to jest bezlustrowiec. O jego poprzedniku, czyli Sigmie fp chyba się nawet nie zająknąłem na blogu. Po prostu uznałem, że nie ma o czym. Takie tam mocno filmowe dziwadło. No, może nie tyle dziwadło, co wielce oryginalna konstrukcja. Ot, taka nieduża, płaska kostka zawierająca wyłącznie to co konieczne do filmowania i od biedy fotografowania. Kilka nietypowo rozmieszczonych klawiszy, nieruchomy ekran, złącza, mało pojemny akumulator, jeden slot kart pamięci SD. To typowy moduł główny do umieszczenia się w klatce, którą obudowuje się zewnętrznym rejestratorem, uchwytem, zasilaniem, ekranem podglądowym itd. Tak wyglądała zaprezentowana w połowie 2019 roku 24-megapikselowa Sigma fp. Dziwicie się, że ją zlekceważyłem? Natomiast ogłoszona dziś Sigma fp L okazała się znacznie bardziej fotograficznym zwierzem, zdecydowanie godnym tutaj wspomnienia.  

[ˈfoːktlɛndɐ], [ˈlaɪkʌ] i [kaʁl tsaɪs] , czyli polish your German

     Tak, w tytule chodzi o Voigtlandera, Leicę i Carla Zeissa, a konkretniej o prawidłową wymowę tych nazw. Z przyjemnością wczoraj obejrzałem, a bardziej wysłuchałem, dotyczący tego zagadnienia film opublikowany w kanale Analog Insights na Youtube. Film zasadniczo przeznaczony jest dla widzów anglojęzycznych, którzy często wyczyniają cuda językowe mówiąc o Bajagonach, Sammikronach, a jak wymawiają Carl Zeiss Jena Biometar, to wybaczcie, nie napiszę. Znaczy, nawet napisałem, ale oczy tak mnie od tego bolały, że wyrzuciłem z artykułu. 

     Publikuję go, gdyż i my mamy swoje za uszami. Polakom z pewnością łatwiej wymawiać te nazwy prawidłowo, ale często nie wiedzą jak prawidłowo ma brzmieć Voigtlander, i z pewnością mało kto ma pojęcie że pierwszą literę Sonnara wymawia się inaczej niż w Summiluksie. Obejrzyjcie i posłuchajcie ten film, polecam!

Leica APO-Summicron-M 35 mm F2 ASPH. Tak się robi APO!

     W zeszłotygodniowym artykule dotyczącym nowych superjasnych stałek Venus Optics, wyraziłem wątpliwość czy Laowa CF 33mm F0.95 APO rzeczywiście ma w pełni apochromatyczną korekcję. Jakoś nie widziało mi się takie osiągnięcie dokonane przy użyciu zaledwie jednej soczewki ze szkła o niskiej dyspersji.

     Okazało się, że nie tylko mi coś nie grało. Podobnych wątpliwości nabrała ekipa z Wetzlar, ale im nie przyszło do głowy by pisać o tym na blogu. Oni po prostu zebrali się w kilku, pogłówkowali, a potem szybciutko ulepili i jeszcze szybciej ogłosili nowego, maleńkiego APO-Summicrona. A zaprojektowali go tak, że w Venus Optics z pewnością teraz siedzą w kąciku i się wstydzą. Dobra, przesadzam, ale to co pokazała Leica zasługuje na duże brawa.

Jaśniej, najjaśniej, Laowa

     Podobne tytuły zdarzały się już na blogu, ale nie mogłem się powstrzymać by nie powtórzyć go. Laowa znowu nabroiła, tym razem w kwestii jaśniutkich obiektywów. No, może nie najjaśniejszych na świecie, bo takich jaśniejszych niż f/1 już kilka funkcjonuje na rynku. Naliczyłem ich siedem. Osiągnięciem Laowy jest zwiększenie tej liczby jednego dnia o ponad połowę. Dawniej premiera takiego obiektywu była wydarzeniem, a teraz ciach! i wyskakują cztery superjasne stałki.